Ballet

Mijn dochter zit op balletles.

Nou ja, lès. Ze is net vier jaar geworden en zeurt al een half jaar om een balletpak, “een roze mam”, en heuse balletschoentjes. Omdat ze naar school ging, moesten die attributen er natuurlijk toch komen voor de dagelijkse gymles, maar dat vond mevrouw toch nog niet ècht genoeg. Nee, dánsen wilde ze, op muziek.

Dus gaan we vandaag voor het eerst naar ballet. Met glinsterende ogen huppelt ze naast me het grote gebouw binnen, haar wangen al rood van de voorpret. In de kleedkamer rukt ze ongeduldig aan de knopen van haar jas.

“Dat moet nú uit hoor. Ik moet mijn pak aan en mijn balletschoenen. Heb je die wel bij je?” vraagt ze, plotseling in paniek, want dat zal je maar gebeuren; ballet zonder schoenen.

“Ja hoor,”stel ik haar gerust, “we hebben echt alles bij ons.”

Na vijf minuten stapt ze, naast andere krielkipjes in ballettenue, de zaal binnen. Zes kleine meisjes in een wolk van roze of wit tricot en één klein jongetje in een zwart pakje. Hij werpt steeds kushandjes naar zijn moeder.

Als ze in een kring zitten, moeten ze ineens allemaal naar hun moeder zwaaien. Allen mijn dochter gebaart ongeduldig dat ik nu maar weg moet. Hier heeft ze mij niet bij nodig en kijken mag al helemaal niet. Dus ik verdwijn naar de koffiebar, maar niet nadat ik stiekem een paar foto’s heb genomen. Voor later. Haar balletschoentjes zijn al uit. Ze loopt namelijk het liefst overal op blote voeten. Ze bijt verbeten op haar lippen. Dánsen zal ze!

Weer thuis, doet ze steeds opnieuw voor wat ze in dat halfuurtje allemaal geleerd heeft. “Kijk mam, dan ga ik zó staan, dat heet de eerste positie, en zó is de tweede en dan roept de juf pliejee en dan moet je door je knieën zakken.”Met haar tong tussen haar lippen en een vuurrode blos, oefent ze ijverig de pasjes van die middag.

‘s Avonds doet ze het voor haar vader nog eens dunnetjes over en het is een tevreden mensenkind dat om zeven uur naar bed gaat. Haar balletuitrusting ligt zorgvuldig uitgestald op haar tafeltje.

“Wanneer mag ik weer mam?”vraagt ze, al half slapend. Mijn antwoord hoort ze al niet meer.

Herinnering uit 1984. Dochterlief is nu dertig en heeft jarenlang, tot haar grote genoegen, op les gezeten. Eerst klassiek, en later op jazzballet.