Vlinders

 Daar gaan we weer! Houdt het dan nooit op, vroeg Sylvia zich af. Vijfenveertig, niet dweepziek, maar toch voor de derde keer in twee jaar gesmolten voor dezelfde man. Het kan niet, het mag niet, ik wil het niet, dacht ze, maar toch gebeurt het; Alexander zegt iets of kijkt me aan en ik ben verkocht. En waarom? Sylvia zuchtte. Dat gedoe. De moeite om haar gevoel te negeren. De pijn om gewoon te doen. De angst, maar ook de hoop, dat hij haar gedachten raadde. Ze wist het tot nu toe af te houden, maar of dat deze keer zou lukken?

Simon, een collega, beweerde dat een man en een vrouw nooit samen kunnen werken.

“Syl”, zei hij en staarde haar broeierig aan, ‘er hangt altijd een sexuele aantrekkingskracht tussen twee mensen van verschillend geslacht. Dat is gewoon zo. Natuur is natuur.’

Ze lachte hem hartelijk uit. Daar had zij geen last van; zij werkte met iedereen. Sexuele spanning, me hoela, dacht ze, echt een mannenbedenksel.

En nu die derde keer. Hoewel, ze aarzelde, het gebeurde alleen bij Alexander. Simon vergiste zich over álle werkrelaties. Dat zou ze merken, tenzij zij ongevoelig was voor sexuele spanning. Dat geloofde ze niet. Oké, ze kende niet veel aantrekkelijke mannen. Alleen haar echtgenoot vond ze leuk. En als ze al vlinders bespeurde, drukte zij die snel de kop in. Daar begon zij niet aan. Veel te link. Ze wist wat ze had en dat hield ze stevig vast.

Bespottelijk dat gevoel voor iemand aan wie ze zich al jaren ergerde. Belachelijk die sprongetjes van haar maag, als ze hem zag. Waarom nou uitgerekend deze man, vroeg ze zich af. Hij is niet knap en al helemaal niet sexy.

Ik moet me laten nakijken, dacht Sylvia, of ik wel helemaal in orde ben.

 Lees ook andere WOW-bijdragen bij Aline21