Marleen en de goudvissen

Nadat Marleen in tamelijk overspannen toestand haar huis had verlaten, fietste ze driftig trappend over de Amsterdamse grachten. “Je neemt toch niet al het geld mee?” had Jan bezorgd gevraagd. “En waarom dan wel niet?” snibbig was het eruit voor ze er erg in had. Jan gaf geen antwoord, maar klopte haar vriendschappelijk teder op haar wang. “Obstinaatje,” had hij plagend gezegd.

Zij had niet geantwoord, maar innerlijk kookte ze toen ze de betonnen trap afliep naar haar fiets in de kelder. Die rotkinderen, nooit waren ze eens rustig aan het spelen. Altijd wilden ze haar aandacht en zeurde Bas niet om een snoepje, dan was Chiel wel bezig om de kat aan zijn staart op te hangen, of lag Jelle te jengelen in de box. Ze had nou werkelijk geen moment voor zichzelf. Ik snap het niet, dacht ze boos, andere baby’s liggen toch ook wel eens een half uurtje te keuvelen in de box of op de grond, waarom vindt Jelle daar nou niets aan? Ik kan toch moeilijk de hele dag met hem op mijn schoot zitten. En Bas maar wijzen naar de snoeptrommel. Die kan de hele dag wel eten. En dan Chieltje, die wil de hele dag maar timmeren en tenten bouwen. Even met een videootje voor de tv zit er niet meer in. En maar heen en weer rennen en overal bovenop klauteren.

Ze zag heus wel in dat ze Chiel, als oudste van het stel, de hele dag op zijn kop zat, terwijl het jongetje er toch ook niets aan kon doen dat zij zo moe was. Hij speelde vaak lief alleen met zijn lego, maar ze kon het gewoon niet hebben als hij haar aandacht wilde of eiste dat ze voor zou lezen. En zoals Bas net weer had zitten knoeien tijdens het eten. Nou ja als ze eerlijk was, was dat tamelijk normaal voor een kind van net twee jaar oud, maar ze had geïrriteerd zijn bord en lepel weggetrokken.

“Zo, jij hoeft niet meer te eten.” Hij had haar even verbaasd aangekeken, maar verder zijn mond gehouden. Gelukkig maar, want ze stond niet meer voor zichzelf in. En toen Jelle daarna alweer begon te huilen, had ze hem met trillende handen ruw uit de box gesleurd en hem in de verst verwijderde kamer op het bed van Bas gesmeten. Ze had willen huilen, maar dat ging niet. “Ik ga vanavond weg hoor,” zei ze tegen Jan, “want ik ga meppen.” Wanhopig had ze nog een paar happen van de zilvervliesrijst met sojahachee genomen. “En dit is ook niet te vreten.” Nijdig duwde ze het bord van zich af. “Ga nou maar,” zei Jan goedig. En tegen Chiel die zijn mond al opendeed om te zeggen ‘ik wil ook mee’, “jij blijft fijn bij papa, dan gaan we samen afwassen.”

Ja, dacht Marleen schamper, terwijl ze kwaad de pedalen van haar fiets een voor een naar beneden duwde, afwassen – de keuken soppen en dweilen, zal je bedoelen en Bas zal je wel helpen door het afwaswater met kopjes tegelijk op de grond te mikken.

Lees hier het vervolg op Marleen en de goudvissen