Allemachtig Tachtig
Allemachtig Tachtig!!
Mijn moeder heeft haar leeftijd altijd zoveel mogelijk verborgen gehouden en vanaf haar negenentwintigste verjaardag bleef ze eenvoudigweg negenentwintig. Een van mijn tantes, even oud als mijn moeder, deed het ook, waardoor het niet opviel dat ze jarenlang negenentwintig waren.
Maar toen mijn zus en ik gingen puberen, was dat niet langer geloofwaardig, dus de jaren daarop liet ze haar leeftijd in het midden. Ze vertelde aan niemand hoe oud ze was, met als gevolg dat ze op haar vijftigste geconfronteerd werd met een Sara en zelf niet geloofde dat ze al zo oud was geworden. Ze vond het helemaal niet leuk dat haar collega’s nu ook haar leeftijd wisten. Die geloofden het overigens ook niet – zo jong zag ze er uit.
Dit jaar wordt ze tachtig. Ze kan en wil het niet geloven en ze viert het dus ook niet. Tachtig is voor oude mensen. En dat is ze niet. Klopt hoor; als ze zou zeggen dat ze achter in de zestig is, geloof je het onmiddellijk. Ze wil best een feestje, maar niet omdat ze tachtig wordt. Dus hebben we besloten de verjaardagen te vieren van mijn vader, mijn drie zussen en ikzelf. Wij worden die dag 83 jaar, 5 maanden en 1 dag – 58 jaar, 9 maanden en 10 dagen – 57 jaar, 5 maanden en 1 dag – 50 jaar, 1 maand en 5 dagen en 48 jaar, 2 maanden en 9 dagen.
Mijn moeder tachtig? Háár niet gezien!!! De duvel is oud. Zij niet.
Geschreven voor 
, een initiatief van Aline.
Meer WOW lezen met over verjaren? Klik hier.
Ondertussen ben ik zelf ook al 29
g e w e e s t . . . .
ik kan me herinneren dat mijn oma, zo ontzettend graag 90 jaar wilde worden.
Ondertussen was ze al maanden 89, doof, blind, ziek, erg zwak, dun, enz.
en voorzichtig informeerde ze bij me, wanneer zou ze nu eens 90 worden?, want dat was toch wel haar doel!
ook werd mij gezegd: ik kan niets meer, waarom leef ik eigenlijk nog? en ook verbaasde het waarom en hoe het mogelijk was.
Ik heb er weleens het antwoord gegeven: “je hebt een sterk hart”.
haar antwoord: “dan ben ik daar mooi klaar mee”
Op een gegeven moment werd ze zo zwak (maar ze wilde het niet opgeven)
en vroeg ze: (in haar ogen zag ik dat ze niet meer kon) “ben ik al 90?”
ja lieve oma, je bent 90!
Nog geen dag erna overleed ze.
Een week later had ze haar 90e verjaardag kunnen “vieren”
Maar 89 jaren en 51 weken is voor mij ook 90, ik vind niet dat ik heb gejokt.
ze is tenminste tevreden ingeslapen….
Uiteraard. We zijn er allemaal hartstikke blij om dat we haar 80ste verjaardag kunnen vieren.
Nou lang leve je moeder! Fijn toch dat ze nog zo fit is?
Heel erg herkenbaar,
Dat zei mijn oma ook toen een rollator kreeg.
“daar ga ik niet mee lopen, want dat is voor oude mensen.”
Zelf was ze toen 82..
Liefs!!