Tweehonderd woorden

Schrijven over zomaar iets. Gewoon ergens beginnen, het verhaal laten gebeuren en kijken wat ervan komt. Nou, er komt helemaal niks. Geen inspiratie. Geen ideeën. Geen spetterende onderwerpen. Zelfs niet als ik al mijn aantekeningen van de laatste jaren doorblader om te zien of daar iets in staat wat ik kan gebruiken. Noppes. Nada. Helemaal niks.

Hoe krijg je dan toch minimaal honderdvijftig woorden in een stukje? Ik heb geen idee. Je zou toch zeggen; de werkelijkheid is voldoende om er een artikeltje van honderdvijftig tot tweehonderd woorden uit te persen? Want wat is er allemaal niet in het nieuws? Met de politiek van vandaag kun je pagina’s vullen. De coalitie. Het gedogen. De plannen. Het commentaar daarop. Je eigen mening daarover. Lukt niet. De televisie dan? Wat daar wordt uitgezonden is toch van bedroevend laag niveau? Of zijn er misschien toch zaken die je weer wèl aardig vindt om naar te kijken?

Maar nee hoor. Er is niks en er komt niks. Het lijkt bijna zeuren op zaterdag als het geen vrijdagavond was. Sjongejonge en ik maar denken dat ik overal over kan schrijven. Dat er altijd wel wat uit mijn typende vingers stroomt.

Wat een ego.

                   Geschreven voor woensdagse willekeur

Spelregels: Schrijf een gedicht of een verhaal zonder vooropgezet plan.