Eigenwijze bagage

In Lisse staat restaurant De Verloren Koffer en ik weet bijna zeker dat die koffer van mij is. Ik ben hem jaren geleden kwijtgeraakt op een van mijn reizen naar Verweggistan.

Het was een ervaren koffer. Alles had hij gezien. Overal was hij geweest. Samen met mij. Waar ik was, was hij ook. Ging ik weg, dan ging hij mee. Kwam ik ergens aan, dan was hij mijn trouwe metgezel. Behalve op onze laatste reis. Toen wilde hij zich op de terugweg niet bij mij aansluiten. Hij vond mij te dominant voegde hij me nog toe, vlak voordat hij de kuierlatten nam. Hij ging er vanaf nu alleen op uit. Zonder kruier welteverstaan. Volledig op eigen wielen. Dus toen ik terug kwam in Nederland, was mijn koffer vertrokken. Dat was een leeg gevoel en tot mijn schande moet ik bekennen dat ik heel Schiphol op stelten heb gezet, op zoek naar mijn oude, vertrouwde reisgenoot.

Soms stuurt hij mij een berichtje. Ik heb me altijd afgevraagd hoe hij dat voor elkaar krijgt. Een koffer heeft immers geen schrijfhandjes. Maar toch staan er steeds een paar woorden op zo’n kaartje. Dat hij het zo naar zijn zin heeft. Dat ik het daar waarschijnlijk ook wel leuk gevonden zou hebben en meer van die onzin. Ja, dûh… ik bedoel; natuurlijk zou ik het daar naar mijn zin hebben. Het was tenslotte mijn koffer nietwaar?

In het begin zocht ik me een versuffing naar mijn reisgrage valies. Ik belde en schreef naar afdelingen gevonden voorwerpen op bijna alle vliegvelden ter wereld, maar nergens was hij aangekomen, of alweer vertrokken. Al die tijd heb ik niet gereisd en het is nu al zo lang geleden, dat het begint te wennen dat mijn koffer er vandoor is.

Ik moest maar eens een nieuwe kopen.

==================================================================================================

Geschreven voor Plato’s WE300; elke maand een nieuw woord met meerdere betekenissen voor een stukje van exact 300 woorden. Het opgegeven woord mag niet in het stukje voorkomen. Deze maand was het meegeven. Meer lezen over meegeven? Klik hier.