Perpetuum mobile – een kettingreactie

Hij opent de ogen.

Een schrift. Een pen. Een vaag vergeten gevoel. Waar dacht hij aan? Hij noteert woorden die opwellen. Onophoudelijk bekrabbelt hij het papier. Bang iets te vergeten, houdt hij nauwgezet zijn invallen bij. Gedachten komen en gaan, daarom schrijft hij alles op. Want vergeten is verliezen en wat verloren is, bestaat niet. Dus vastleggen is ‘er zijn’.

Om zijn hersenspinsels te bewaren tot ze geschreven kunnen worden, laat hij ze rondzingen in het hoofd. Zodoende denkt hij lang hetzelfde. De hersenen repeteren zijn zinnen in verschillende bewoordingen. Soms gaat daardoor zijn oorspronkelijke redenering verloren. Daarom registreert hij meteen. Moeilijk, want denken gaat sneller dan schrijven. Al schrijvend, denkt hij alweer iets anders en ook dat moet hij optekenen. Dus maakt hij, middenin een gedachte, alvast notities over de volgende. Tegelijk werkt hij verder aan de eerste, terwijl de tweede rondzoemt tot hij hem opschrijft. Ondertussen dringt zich vaak een derde, of zelfs vierde overweging op.

Kijkend naar de stapels volgeschreven schriften naast zich, knikt hij tevreden: “Het bewijs,”mompelt hij, ‘ik denk, ik schrijf, dus ik besta’. ‘Als je samenwoont,’ legt hij in priegelhandschrift vast, ‘vliegen gedachten weg. Dan heb je geen argumenten!’

Ineens dat onbehaaglijke besef. Tegenstribbelend duwt hij het weg. Te laat! Het zaadje is gezaaid. Worteltjes onvrede zoeken een weg en algauw overwoekert een allesoverheersend inzicht zijn brein.  “Maar,” denkt hij, “dan had ik een ooggetuige. En had ik een zoon of een vader, dan had ik toekomst en verleden. Dat zou voldoende zijn.”

Zijn ademhaling stokt. Hij valt stil. Schrijft niet meer. Denkt niet meer. Is niet meer. Loeiende geluiden. De deur gaat open. Het schriftje belandt op de stapel. Een leeg exemplaar wordt opengevouwen. Een schakel omgezet.

Hij wordt wakker. Met een zacht knagend bewustzijn, noteert hij gedachten op het maagdelijk witte papier.

Geschreven voor Plato’s WE300 – aantekenen