De heldere kat (dit is géén sprookje)

Er was eens een kat. Nee, niet die van die laarzen. Dat is een ander verhaal, of eigenlijk een sprookje. Van Moeder de Gans zoals je misschien nog weet. Deze kat was zwart, had een wit befje en droeg korte witte sokjes aan drie van zijn pootjes. Hij had natuurlijk geen zwierige hoed met een veer, zoals de Markies van Carabas. Maar hij leek wel heel erg op de Markies, want hij voelde zich duidelijk sterk verheven boven zijn ordinaire kattenbroeders en – zusters.  

Hij liep niet, nee, hij schrééd door het huis alsof hij de burgemeester zelf was. Daarbij hield hij zijn  kop fier rechtop in de lucht en hij tilde zijn pootjes extra hoog en sierlijk op, zodat zijn sokjes goed zichtbaar waren. Kijk mij eens, leek hij te zeggen, hier ben ik, en ik ben hier zo’n beetje de baas.

Als zijn baasje onder de douche ging, zat hij in een hoekje en werd kleddernat. Daarna likte hij het water kalmpjes van zich af, of liet hij zich buiten door de wind droogblazen. Deze kat was ook dol op afwassen. Zodra de vaat op het aanrecht stond, ging hij er naast zitten. En als het teiltje werd gevuld met water, roerde hij met een poot in het sop, om hem daarna onder de kraan weer schoon te spoelen.
Een kattenbak vond meneer beneden zijn waardigheid. Hij ging toch niet het grit in met zijn mooie schone sokjes! Nee, hij deed zijn behoefte lekker fris op de w.c.

———————————————————–

Geschreven voor Write on Wednesday, een initiatief van Aline.