Het onnavolgbare leven van een blogger – 2

Illustratie: Redstar

“Wie geen biograaf kan vinden, moet zijn leven zelf verzinnen.”

Met een droge klik slaat de memorecorder uit. Het duizelt me op alle fronten. Kan het nog erger? Wat moet ik hiermee? Hoe schrijf ik met deze warrige gegevens een aardig verhaal over het onnavolgbare leven van een blogger? Waar te beginnen? Moet ik hier überhaupt wel aan beginnen? Zal ik niet eerst nog een andere blogger interviewen, of misschien wel een paar, om een degelijk onderbouwd verhaal te kunnen neerzetten? Ze zullen toch niet allemaal man/vrouw/zonderling inéén zijn? Waar ben ik aan begonnen! Een gespleten bloggerspersoonlijkheid. Dat verzin je toch niet??!! Hoewel, onnavolgbaar is dit zeker en ergens ook wel humoristisch. Joh, wat een verhaal. Ik vroeg me ook al af waarom hij zo ziekelijk bleek zag. Geen wonder dat die man zo uitgeput was.

Mijn interview met de eenzame blogger ging tamelijk gewoon van start, maar de wallen onder zijn ogen, de euforische uitdrukking op zijn gezicht en de manier van antwoorden hadden me moeten waarschuwen.
“Hoe word je blogger?” vroeg ik aan de man (of was het een vrouw?) voor me, terwijl mijn Voice Tracer door mijn stem werd geactiveerd. Handig zo’n ding, je hoeft nergens naar om te kijken; de microfoon neemt alle stemgeluiden op, maar onderdrukt het achtergrond-lawaai, wat erg nodig was in het rumoerige café waar wij hadden afgesproken.
“Je wordt geen blogger, je bènt blogger,” zuchtte hij met wijd opengesperde ogen, “bloggen is niets bijzonders en het kan overal. En ook al zie je het niet aan zijn buitenkant; diep van binnen is een blogger heel erg zichzelf.” Hij lachte hol.
Maar, las ik de tweede vraag van mijn blocnootje op, wanneer en waarom was hij zelf ooit gaan bloggen?
Misschien vond ik dat vreemd, maar daar had ie nou nog nooit echt over nagedacht: “Ineens was het er. Plotseling kon je overal op internet een blog beginnen, dus dat deed ik, telkens opnieuw.” Zijn glimlach werd triest, zijn ogen werden vochtig.
En hoe kwam hij aan zijn onderwerpen? Een vage reactie was mijn deel: “Tja, kijk, hm, geen idee. Je leest of je hoort eens wat. Je ziet dingen, of je bedenkt iets en daar blog je dan over.” Zijn stem vervaagde, zijn waterig blauwe ogen dwaalden af naar het raam en keken de verte in. Hé, hó, dat ging niet, mijn verhaal moest af en ik had nog niet echt iets om over te schrijven.
“Heb je kinderen?” vroeg ik, om hem weer bij de les te krijgen. Hij leefde op. Twee zoons had hij, en een dochter en hij had zich geen leukere en lievere kinderen kunnen bedenken. Bedenken? Had hij nou kinderen, of had hij ze bedacht?
Vond ik misschien ook raar, maar dat wist hij niet zeker, want hij had ze al enige tijd niet meer gezien, dus ehm… of ik verder wilde gaan, want hij was ontzettend moe en verlangde naar zijn bed. Wilde ik misschien wat horen over zijn hobby’s?
Voor ik iets terug kon zeggen, somde hij op; “Schrijven, bloggen, films kijken, fotograferen, naar het theater. Ik lees natuurlijk graag, ook blogs van anderen. En ik ga wel eens stappen met mijn bloggende vrienden.”
En dat moest ik geloven? Hij zag hij eruit alsof hij jaren ondergedoken had gezeten, dus ik vroeg door. Wat was er nou werkelijk met hem aan de hand? Hij aarzelde kort, maar begon toen met zachte stem te vertellen.

Over de quasi sospeso, over Aliza, de moeder van zijn virtuele leven en tegelijk zijn bruid en zijn kind. Over de narcistische hoer met haar foeilelijke schrijfsels. Over de zelfingenomen intrigant met zijn schijneruditie. Over de nuchtere poëet, en over diens zuster, de misbruikte, maar tegelijk het giftige serpent.

Hij liet zich niet meer onderbreken en ik luisterde met stijgende verbazing. Als in één ademtocht blies hij zijn verleden in mijn opname apparaatje. Hij verhaalde over de druk die hij voelde en over zijn nachtmerries. Over zijn angst voor de eisen die zijn zelfbedachte personages aan hem stelden. En hij vertelde over zijn verloren ego. Bijna was hij eraan bezweken, maar hij bleek sterker dan zichzelf. Zijn verleden bestond niet meer. Wie hij was geweest, wist hij niet, maar dat maakte niets uit. Hij vond zichzelf gewoon opnieuw uit…

Ik heb het gesprek nu drie keer afgeluisterd en mijn hemel, hier ben ik mooi klaar mee!

Dit verhaal is het tweede deel van het tiendelige OBA- verjaardagsfeuilleton Het onnavolgbare leven van een blogger.
Deel een werd geschreven door Prometheus en geïllustreerd door Jezzebel.
Het derde deel komt van de hand van Aline, met een illustratie van Selma.
Deel vier is bij elkaar gehyperd door Fredvanderwal, en werd geïllustreerd door Isis.
Deel vijf is geschreven door Simen Vrederat, met illustratie van Ina Dijstelberge .
Deel zes komt van sjaal en werd geïllustreerd door misja
Deel zeven is geschreven door Spuit 11 en de illustratie is van Assyke.
Deel acht is ontsproten aan de fantasie van selmasalo en Aline tekende voor de illustratie.
Deel negen is een co-productie van Moleskine en Beeldsprekers.
De razendknappe coda (het eindstuk of het slot) van dit geheel werd gecomponeerd door Jezzebel, die ook de illustratie voorhaar rekening nam.