Adamo

Vanmorgen beluisterde ik de podcast van de Avro Sandwich uitzending van 28 oktober. In het eerste uur draaide Jacques “Alleen voor jou” van Adamo. En dat bracht mij terug naar de vroege jaren zestig. Adamo was toen razend populair in Nederland. Door zijn optreden in de Vuist van Duys, maar daardoor niet alleen. Die man (eigenlijk nog een jongen) was romantisch! Had zo’n mooie hese stem! En die taal! Kortom, ladingen meisjes adoreerden de Bard uit België. Ook ik was fan, maar niet zo groot als mijn nichtje, bij wie mijn zusje (11) en ik (12) in de zomervakantie van 1964 een week logeerden.

Zij was vijftien, had een abonnement op de Muziek Express èn de Muziek Parade, en haar kamertje hing vol met foto’s en posters van haar idool. Ze had een sprei waarin Adamo’s portret was gehaakt, en een kussen waarop zijn hoofd was afgebeeld. Mijn zus en ik kochten van ons zakgeld ook wel eens een Muziek Express en Adamo hing ook bij ons aan de muur, maar wij plakten ook Cliff Richard en Elvis Presley, Johnny Hallyday en Paul Anka, de Beach Boys en de Animals, en vooral de Beatles boven onze bedden.

Zittend op haar sprei, met haar armen om het kussen, draaide mijn nichtje de hele dag alles wat ze van Adamo had; ‘Quand les roses’, ‘Amour perdu’, ‘Vous permettez monsieur’ (dat toen weken in de hitparade stond) en ‘Tombe la neige’. Ik kan de songs nog altijd bijna letterlijk meezingen. Zij luisterde in opperste staat van verrukking en was niet, of nauwelijks, aanspreekbaar. En telkens als ze zijn naam hoorde, of een flard van een liedje, dan sloeg ze haar blik omhoog en verzuchtte hartstochtelijk: ” Oooooohh – Adaaaaaamoooo”.   

Nog steeds, bijna 50 jaar later, zuchten mijn zus en ik, telkens als we iets van Adamo horen,  automatisch: Oooooh – Adaaaamo!

Geschreven voor WE300 Bezetenheid
(èn – twee vliegen in één klap – voor de Sandwich Hyves)