Dansles in de jaren zestig
“Variée!” De stem galmt door het lokaal. De muziek wordt langzaam zachter. Verstoord kijkt Olga om. Nu al? Het gaat net zo lekker. Eindelijk iemand die het een beetje kan. Niet zo’n onbehouwen hork met rode wangen, en angstzweet onder zijn oksels, die om de twee tellen haar tenen aan gort trapt. Nee, echt iemand die weet wat hij doet. Logisch natuurlijk, want deze jongen assisteert de dansleraar bij haar eerstejaarsgroep. Was ik maar vast tweedejaars, denkt ze, dan waren die klompendansers weg.
Z
e kijkt om zich heen. De andere meisjes lopen over de dansvloer op zoek naar de beste danspartsners, maar zij wil geen ander. Deze jongen danst heerlijk. Als ze een beetje blijft plakken, quasi met hem in gesprek gaat, kan ze misschien nog een ronde. Meestal is ze niet snel genoeg en blijft er alleen een hobbelpaard over. Daar heeft ze geen zin meer in. Zij wil beter leren stijldansen, maar al die suffe gozers duwen en trekken in plaats van dat ze de dame leiden tijdens het dansen. Wat doen die jongens hier eigenlijk? Waarom staan ze niet in de disco te stampen? Moesten hier zeker van hun moeder heen. Voor hun ontwikkeling natuurlijk. Alsof dat helpt.
De jongen tegenover haar draait zich wat van haar af en weer naar haar toe, zodat het lijkt alsof hij een nieuwe danspartner heeft. Hij geeft haar een knipoog. Olga straalt. Fijn, weer met hem. Verlegen kijkt ze hem aan. “Mag dat wel?” piept ze.
“Och, er mag zoveel niet,” antwoordt de jongen, “en het gaat toch prima?” Olga knikt. “Nou dan! Vooruit meid, jij danst hartstikke goed en dit is de laatste dans vanavond.”
De dansleraar telt; één twee drie, één twee drie. De muziek zwelt aan en en Olga zweeft weg op de klanken van The Last Waltz.
Geschreven voor WE-300 van Plato over het woord afwisseling. Eisen: precies 300 woorden en het woord niet in het verhaal noemen. Ook meedoen en/of andere verhalen lezen over afwisseling? Klik hier.
De foto heb ik gevonden bij dansschooltimmermans.nl
De mensen op de foto komen niet in het verhaal voor.
Heerlijk verhaal. Is het fictie of niet?
Ik zat al meteen midden in mijn danslessen. Wat een getob was dat toch, zeg. Mijn ouders gaven later zelf dansles, en omdat ik niet zo vlot “aan de man” was, zeiden ze: ‘Ga toch eens met ons mee naar dansles, daar lopen zulleke leuke jongens rond.” WHoehaha, ik heb het risico maar niet genomen 🙂
O, wat een fijn verhaal, even terug in de tijd …………. dansles ….. ook ik heb dat gehad, en ja, veel jongens bakte er niets van ……..
Ach ja… ik had ook zo’n assistent… tot hij verliefd werd op een ander… bah. Het dansen is nooit meer zo leuk geweest.
Je we300 brengt mooie herinneringen Joke… dank je wel.
Ging het in de jaren 60 ook al zo? Nog niet zo heeel erg lang geleden (een jaartje of 7 ofzo) ging het eingelijk precies zo, voor zover ik me kan herinneren……alhoewel was er toen wel hele andere muziek gok ik zo!
Maar de wereld van de dans is en blijft fantastisch, zeker als je een goede partner hebt! Ik vind de WE prachtig, ik houd ervan!
Het ging inderdaad in de jaren 60 ook al zo. Ik dacht dat het nu intussen wel anders zou zijn, maar niet dus. Alleen de muziek verschilt (hoewel de ouderwetse dansmuziek waarschijnlijk ook nu nog heerlijk danst).