Wat is uw meisjesnaam?
Toen ik in 1972 trouwde, nam 85% van de vrouwen die in het huwelijksbootje stapten, de achternaam van haar echtgenoot aan. Ik wilde dat niet, want ik huwde mijn man, en niet zijn naam. Toentertijd was dat dus een uitzondering en moest ik veel moeite doen om, op mijn werk en bij allerlei instanties, mijn eigen naam te behouden. Men vond het nogal raar. Je was vrouw, getrouwd, dús was je de vrouw van een man wiens naam je ging dragen en had je bijgevolg ook een meisjesnaam. Ik vónd dat stom, dus liet ik overal mijn eigen naam staan.
In Amsterdam was dat geen probleem, maar in de provinciestad waar wij, in 1982, met onze kinderen gingen wonen, stuitte ik op weerstand bij het verlengen van mijn paspoort. Toen ik dat afhaalde, stonden daar ineens twee 
namen in. Hè? Ik voerde al sinds mijn geboorte alleen mijn eigen naam. En dat wilde ik blijven doen. Eruit met mijn man zijn naam! De ambtenaar was verbijsterd: Dat meende ik niet! En het kon ook niet, want ik was immers gehuwd? Jazeker, al tien jaar. En mijn man ook. Maar in zÃjn nieuwe paspoort stond maar één naam. Dat klopte, was het antwoord, maar hij was een man. O? Dus? Nou, hakkelde de ambtenaar, zo zijn de regels. Regels? En in Amsterdam dan? Daar hadden ze in de provincie niets mee te maken. Getrouwde vrouwen hadden hier een dubbele naam.
Ik dacht het toch niet en bleef volhouden dat ik alleen mÃjn naam in dat boekje wilde. Ik kreeg mijn zin, al stond vervolgens achter mijn naam ineens vermeld dat ik ‘echtgenote was van W’. Voor de douane, werd erbij gezegd, anders wisten die niet dat ik getrouwd was. Maar zo’n zelfde opmerking stond niet achter de naam van mijn echtgenoot. Hoefde de douane dat van hem niet te weten dan? Nee, want mijn echtgenoot was immers een man! De ambtenaar zuchtte diep terwijl hij me dat uitlegde. Ik ook.
Ik heb het er bij laten zitten, maar bij de volgende verlenging, vijf jaar later, heb ik ook de toevoeging laten verwijderen. Kinderachtig? Misschien. Maar voor mijn gevoel ging het om mij als persoon. En ik wilde gewoon blijven wie ik was.
Bij mijn tweede huwelijk, in 2009, vroeg de trouwambtenaar of ik mijn mans’, of mijn man mijn naam wenste te gaan gebruiken, of dat we misschien allebei een dubbele naam wilden. En kwam meneers naam dan vooraan of had de naam van mevrouw de voorkeur?
Maar ondanks die vooruitgang, zijn er nog steeds instanties die er, als ik mijn naam noem, automatisch van uitgaan dat het mijn mans naam is. Want; vrouw, getrouwd, dus ehm… wat is uw meisjesnaam?
Mooi herkenbaar log. Het roept veel op als ik de reacties zie. Mijn grote daad was toen de notaris niet kee mijn handtekening te zetten op de acte. Dat hoefde niet, want ikwas……. Dat vond ik onzin temeer daar ik wel tekenen MOEST voor de schuld. Met paspoort: identieke ervaringen. Eikelig eigenlijk als ik het zo lees
Ben nooit getrouwd, dat vond ik al veel te ver gaan!
Mooiste dag van mijn leven, tot de dood ons scheidt
in goede en slechte tijden, wist ik veel?
Ben ook alleenstaande in de opvoeding geworden
alleenstaande moeder, zijn er ooit twee dan? Buiten de samenwonende dames, maar ook dan maar 1 toch?
Als ik mijn naam noem voor mij of kind, volgt ook de vraag……e.u.m. naam???
Heb ik al gezegd, zelfde, hoezo??? 😉
Lichtelijke verwarring, die ze snel onderdrukken om mij niet te????
Kijk altijd met open blik, alsof ik nieuws van de dag ga ontvangen!
pff wat een gedoe om een naam, alsof je meer of minder bent als je je mans naam danwel niet of wel draagt.
lekker belangrijk, ik ben wie ik ben, ongeacht de voor-, achter-, of meisjesnaam.
Inderdaad Hanneke, lekker belangrijk:
een derde of meer van de huwelijken loopt op de klippen, en dan zit je als meisje opgescheept met die achternaam, onder wie iedereen je kent, van een intussen gehate man.
Er zijn ook van die kippen die dan toch de naam van hun ex blijven dragen, omdat die meer aanzien heeft dan hun eigen afkomst. Type Emma Brunt, oh, hoe lekker belangrijk toch!
Overigens zijn bijna alle namen van voorvaderen afkomstig, van mannen dus. Vandaar dat er zoveel bizarre onder zitten: vrouwen die Koopman of De Heer van achteren heten.
Daarom gebruik ik mijn ‘eigen’ achternaam ook liever niet, omdattie herinnert aan een of ander beroep van een opa uit circa 1800 had, en wat heb ik daar mee te maken? Niks.
Ik betoog toch niet dat je meer of minder bent als je je mans naam wel of niet draagt? Ik schrijf dat Ãk er persoonlijk moeite mee had en heb dat ik onder mijn mans naam bekend zou worden. Dat wilde ik niet en dat wil ik nog steeds niet. En als het niet belangrijk zou zijn, zou het niet moeten uitmaken toch? Destijds deed het dat wel. Nu is dat veel minder en mag je kiezen. Wat ik veel normaler vind.
Het gaat mij trouwens ook om dat meisjesnaam Hoezo meisje? Ik ben een vrouw, waarom dan niet naar mijn eigen naam gevraagd. Of mijn oorspronkelijke naam, maar meisjesnaam? Heeft u een teiltje?
In 1982 was die ambtenaar nog niet goed op de hoogte:
dat ‘echtgenote van W.’ hoefde toen al niet meer, omdat man en vrouw sinds 1976 in het huwelijk gelijkwaardig aan elkaar waren.
Maar… ik ben verbaasd dat jij in 1972 getrouwd en wel werkte.
Ik deed dat toen ook, onder m’n eigen naam, maar dat laatste was het probleem niet.
Wèl dat ik getrouwd was, en niet had willen stoppen,
en erger: dat ik 1971 een kind kreeg en na zes weken weer terug kwam, de ontaarde moeder.
Toen ik 1973 nog een kind kreeg, en na zes weken wéér terug kwam, draaide de helft van de collega’s me de rug toe, en weigerde verder met me om te gaan.
Dat was een baan op de redactie van een dagblad.
Zo achterlijk was (ook ‘intelligent’) Nederland toen.
(Ik hield het werk daardoor geen twee maanden meer uit, ben dus feitelijk weggepest. Sindsdien, en tot nu toe, heb ik tot mijn plezier bijna altijd als freelancer gewerkt).
Ik heb een soortgelijke ervaring. Toen ik trouwde werd mij al snel te verstaan gegeven dat ik 40 uur moest moest blijven werken. Ik vroeg na een paar maanden namelijk om een dagje minder omdat ik – schaap van 20 – naast mijn werk (en mijn avondstudie) ineens een tweepersoons huishouden moest runnen en een man moest opvoeden om mij daarbij te ‘helpen’ omdat die twee linkerhanden had (kleine anecdote; de gordijnen moesten dicht als wij samen de afwas deden hahahaha – iemand zou hem eens zien hahaha, ik lig nog steeds in een deuk als ik eraan denk, maar het was wel lastig toen).
Overigens werd ik rond 1980 voornamelijk door mijn buurvrouwen een beetje vreemd aangekeken, want ogguttegut die twee arme schapen zaten drie dagen per week op de crèche. Ontaarde moeder! Men zei het niet, maar ik voelde de afkeuring wel.