Toon Hermans
Een van mijn vaders wapenfeiten heeft te maken met de eerste voorstelling van Toon Hermans in Carré in 1963 of ’64. Mijn ouders zaten op het hoogste balkon; eigenlijk te ver van het toneel om Toon echt goed te kunnen zien, maar ze genoten. Van de conference waarin hij steeds weer nieuwe familieleden ten tonele voerde, wijzend op een stoel of een grote potplant; m’n zus d’r man is tandarts – hij trekt met zn linkerbeen. Van professor Rötelflöt, van de liedjes in Limburgs dialect. Van Broadway artiest Golden Johnny en van vader die op stap ging; zit m’n jasje goed, zit m’n dasje goed? Van de koldermuziek en van de perzik die door Toon met smaak verorberd werd. En vooral van de High Society met de gehaktbal; leg néér die bal!.
Na de pauze kwam Toon op in overhemd met rode bretels en een strooien hoed op zijn hoofd. Hij was in de wei, vertelde iets over een specht, las wat versjes voor en toen kwam toneelmeester Johnny op met een vogelfluitje. En dat fluitje triggerde mijn vader – die prachtig op zijn vingers kon fluiten – om op te staan en te fluiten als een nachtegaal. Het was vast heel mooi, maar het verstoorde de voorstelling natuurlijk wel. Toon viel stil en draaide zich langzaam naar het balkon zoals alleen Toon dat kon. De zaal hield zijn adem in, maar Toon keek rustig zoekend naar boven en zei toen luid en duidelijk, wijzend op mijn vader die nog steeds rechtop stond: “aha, un joli pantalon”. Johnny grijnsde, de zaal lag plat en mijn vader ging gevleid en breed lachend weer zitten. Geweldig vond hij het dat Toon speciaal tegen hem iets had gezegd. Mijn vader leeft niet meer, maar ‘un joli pantalon’ is in ons gezin nog steeds een gevleugelde uitdrukking voor iemand die een flauwe grap maakt waar iedereen toch om moet lachen.
Hieronder het openingslied uit die show, gezongen door de Jazzpolitie voor het programma een nieuwe jas uit 1994.
(geschreven voor en destijds gepubliceerd op de Sandwich Hyves)
Toon was uiteraard meesterlijk! Ooit werkte ik in een barak achter de fabriek, in afwachting van de nieuwbouw. Daar klonken de hele dag citaten van Toon, maar ook anderen, zoals Wim Sonneveld, Er hing daar een heel apart sfeertje, er kon meer dan anders.
Ik heb wel eens gehoord dat Toon “nogal perfectionistisch” was (en ongenietbaar als het even niet zo vlot ging in de voorbereidingen). Het zou me niet verbazen als hij deze opmerking al van te voren bedacht had, voor het geval dat…
Daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben. In die tijd was het ‘kunstfluiten’ erg populair en een conference rondom een vogel lokt een beetje kunstfluiter natuurlijk meteen uit zijn tentje.
Leuk verhaal.
Bij de perspresentatie van een nieuwe CD van Herman Finkers verslikte ik mij vreselijk in een zoute pinda. Ik moest vlak voor het lage podium langs om in de toiletruimte de pinda met veel water te kunnen wegspoelen. Finkers reageerde direct met: ‘Ach gut, iemand met buikloop.’
Toen mijn leed geleden was en ik weer de zaal in liep, riep hij mij op het podium om zijn CD in ontvangst te nemen.
Natuurlijk informeerde hij naar mijn gezondheid. Toen ik daarop met een bijzonder flauwe grap reageerde, zette hij mij met een ijzersterke opmerking op mijn nummer.
Van ons tweetje was hij de grappenmaker; die rare meneer met z’n buikloop moest dat goed begrijpen!
16 jaar was ik toen ik voor het eerst kennis maakte met Toon Hermans.
Hij stond 3 meter van mij vandaag op en laag podium. Na enkele andere anekdotes begon hij over Jante zag eens pruimen hangen.Ineens glinsterden zijn oogjes ,keek me aan en zei;”maar ik,ik zag ze wel hangen.
En ik………..kreeg een kleur als een boei, keerde me vlug om alsof hij het niet tegen mij had .Achteraf heb ik er wel om kunen lachen als ik er mee geplaagd werd.
Leuk stuk
glimlach, Ria
Dat is nog eens een formidabele familieherinnering, Joke. Die kun je inlijsten. Geweldig. Leuk dat Toon er zo reageerde.
Dit stukje doet me denken aan de tijd dat ik zeventien was (1965). Ik werkte net, in een supermarkt. En terwijl wij de schappen vulden, deden we Toon na. We kenden hele stukken conference uit ons hoofd. Vooral die bal, die perzik maar ook die versieringen op de schouder etc. en we waren continue luidruchtig blij. Onze chef heeft er nooit wat van gezegd, maar onze supermarkt was de vrolijkste in heel Westfriesland. Jouw stukje werpt het venster van mijn herinneringen plotseling wijd open. Dank je wel.