Lezen – de ultieme vrijheid
Een van de belangrijkste ervaringen in mijn vroegste jeugd was het leren lezen. De vreugde om te begrijpen wat ergens stond en de opperste bevrediging van het zèlf kranten, boeken of tijdschriften te kunnen lezen, staat me nog heel erg bij. Toen ik het eenmaal door had, las ik met volle overtuiging alles wat maar enigzins in aanmerking kwam; tot aan teksten op verpakkingen aan toe. Ik kreeg er nooit genoeg van.
Drie was ik toen mijn vader mij daadwerkelijk leerde lezen. Ik vroeg hem voortdurend wat ergens stond, wees hem teksten op gebouwen aan en had daardoor al wat letters en woorden leren ontcijferen. Mijn vader vond het prachtig, zo’n eigenwijs wurm. Apentrots liet hij mij voorlezen uit de Donald Duck en het verhaaltje vervolgens navertellen aan anderen, die niet wilden geloven dat ik daadwerkelijk begreep wat ik las.
Zelf lezen was de ultieme vrijheidsdaad. Nu kon niemand mij meer iets wijsmaken, want ik kon het zelf en had op dat gebied niemand meer nodig. Bovendien bleek al snel dat ik met dat lezen een fantastische ontsnappings-mogelijkheid uit de werkelijkheid had gekregen, waar ik dankbaar en met overgave gebruik van maakte.
O ja, een wonder was het om te leren lezen en eigenlijk lees ik nog altijd álles als ik onderweg ben. Aan boeken kom ik helaas vrijwel niet toe sinds ik blog maar al bloggend valt er natuurlijk ook veel te lezen.
Pingback: Tien ‘vintage’ berichten. | Bouwen met taal
Leuk om te lezen!
Ik vind lezen ook erg leuk. Heerlijk een boek lezen wat je pakt. Tegenwoordig doe ik het niet meer zo vaak. Maar er komen nu 3 lange maanden aan dus wie weet….:-)
Drie lange maanden? Hoef je dan niet te werken? Ik grijp trouwens ook steeds minder vaak een boek. Jammer hoor, want ik heb nog een aantal staan die ik nog moet lezen en er zijn ook altijd boeken die ik nog wel een keer wil lezen.
Leuk herkenbaar.