Rosa’s leven V – slot

In Rosa’s dromen was het intussen wat rustiger geworden. Langs de wegen die zij ging, stonden nog zelden mensen te juichen en ze liepen al helemaal niet meer met haar op. Een enkeling riep haar iets toe uit een raam, of zwaaide naar haar vanaf een verderop gelegen brug, maar verder gebeurde er weinig. Ze zocht allang niet meer naar in- of uitgangen. De wegen waar ze overheen zwierf, waren vlakker en beter begaanbaar geworden. Kinderen zag ze niet meer en ook het meisje uit haar vroegere dromen had zich al jaren niet meer vertoond. Af en toe miste ze het kind wel, maar al te lang stond ze er nooit bij stil. Zij reisde vol overtuiging door naar het onbekende en had daar niemand meer bij nodig.

Morgen wordt Rosa zesentachtig. Na haar derde, virtuele, leven verdween ook haar eerste leven langzaam maar zeker uit haar geheugen en sinds vorig jaar verblijft ze in een ruimte die ze maar half herkent. Ze droomt zich door haar dagen. Ze zou niet kunnen vertellen wanneer ze wakker is en wanneer ze slaapt. Soms dwaalt ze overdag door gangen die haar bekend voorkomen, maar waarvan ze niet weet waar ze op uit komen. Af en toe gaat ergens een deur open en komen er mensen binnen of gaan naar buiten. Maar als Rosa eenmaal bij zo’n deur is aangekomen, lukt het haar niet om hem open te maken. Dan loopt ze maar weer door. Een andere gang in, en weer een, en nog een. Ze snapt niet waar de andere mensen zijn gebleven, maar herkent de vertrouwde gangen uit haar dromen. Een enkele keer treft ze een deur die wel open staat. Daar gaat ze dan naar binnen om uitgeput en dankbaar in een lege stoel weg te zinken. Meestal zitten er nog meer personen in die ruimte, maar Rosa weet niet wie het zijn. Af en toe praten ze tegen haar, maar ze kan ze niet verstaan. Of eigenlijk; ze verstaat ze wel, maar ze begrijpt niet goed wat ze zeggen. Ze doet er ook geen moeite meer voor.  Liever sluit ze haar ogen en zakt ze weg in een droomloze slaap, waar af en toe haar echte leven als in een droom voorbijflitst.