Ode aan de doden
De hele week waren er op de publieke omroep programma’s te zien en te horen van de KRO over hun aandacht voor diegenen die het afgelopen jaar zijn 
overleden: voor wie steek jij een kaarsje aan? Ik heb de spotjes gehoord, maar ik heb niet één van de programma’s gezien of beluisterd en dat terwijl ik de hele week heb gedacht; ik steek een kaarsje op voor mijn vader die op 21 januari van dit jaar, na een heftig ziekbed, is overleden. Ook dat kaarsje heb ik niet opgestoken. Te druk, andere dingen gingen voor, gedachten als dat doe ik straks wel, als ik beneden kom, morgen kan ook nog, van die dingen.
Gisteren, 2 november, op Allerzielen, was er een film; “And when did you last see your father?” Niet gekeken. Leek me te heftig, ik kon me er niet toe zetten.
Nu is het 3 november, de dag ná het feest van alle zielen. En nú steek ik een kaarsje op voor mijn vader. Dag pap. Veel liefs van mij.
Hoe gaat het nu met je Joke? Dat writersblock, is dat er nog steeds. Het lijkt wel een virus. ik heb nog nooit zoveel inactieve blogs meegemaakt. Of zit iedereen nou te facebooken en te twitteren? Het is zo stil.
Ik ben er nog hoor en mijn writersblock ook, maar vooral omdat ik het zo achterlijk druk heb met mijn werk en de mantelzorg voor mijn moeder en alles wat er in een mensenleven nog meer komt kijken aan moeilijke en ingewikkelde dingen. Ik ga proberen om meer tijd voor mezelf vrij te maken, maar dat valt (excusez les mots) om de dooie dood niet mee 😉
De kalender bepaalt onze emoties, wel… zou dat graag bepalen en meteen ook de commercie daar rond. Kerst, nieuwjaar, Pasen, een en twee november, moedr- vader- grootouderdag… Maar we laten beter onze interne kalender spreken, de dagen en tijden dat we met ons echte innerlijke, ons ware zelf naar de dingen gaan en beleven. Al de rest is soms zo onecht en opgedrongen.
Dank allemaal voor jullie lieve woorden.