Een kleine ingreep

Ik werd wakker met schreeuwende keelpijn. Hoe kon dat? Waar was ik? Voorzichtig keek ik om me heen. Ik lag in een bed met hoge spijlen.  Links een wit gordijn, en rechts een tafeltje met een kan ranja en plastic bekertjes. Ik slikte mijn speeksel door. Scherp! Tranen sprongen in mijn ogen.
“Mama,” huilde ik, “waar is mama?”
Hoog boven me torende ineens een grote witte mevrouw.
“Stil maar jochie,” suste ze, “jouw mama komt vanmiddag, als je goed gedronken en geslapen hebt. Kom maar, dan mag je limonade, dat is goed voor je keeltje.”
Maar ik wilde niet drinken met die vlammen in mijn keel en draaide me naar het gordijn. Zachtjes snikte ik verder. Spuug liep op mijn kussen. De vrouw probeerde me rechtop te zetten, maar ik trapte haar weg met alle kracht die ik in me had. Ze liet me los.

foto van internet

“Nou, straks dan maar hè? Want je moet goed drinken hoor, dan gaat de pijn in je keeltje gauw over en mag je naar huis. Kijk, ik zet het bekertje hier neer.” Ze dekte me toe en legde mijn slaapkonijn naast me. Ik schopte de deken weg en smeet het beest naar het voeteneind. Die hoefde niet. Ik wilde mijn moeder.

Even later trok ik me aan de spijlen van het bed omhoog. In de kamer stonden nog meer spijlenbedden met huilende kinderen. Het witte schort liep van het ene bed naar het andere, maar niemand wilde drinken. Daar kwam ze alweer naar mij toe. “Kom knul,” zei ze, “je moet wat drinken, anders mag je straks niet met mama mee.”
Ik hield mijn adem in. Wat zei ze? Dat kon toch niet? Ik wilde weg! Ik wilde naar mama! De vrouw bracht het bekertje naar mijn mond. Misselijk van angst dat ik niet naar huis zou mogen, nam ik een flinke slok… het brandde – mijn ogen werden wazig – tranen drupten in de oranje vloeistof. Wanhopig nam ik nog een slokje. Het ging niet. Ik kon niet slikken! Nu kwam ik nooit meer thuis!
“Mama,” gilde ik, “mama!”
De vrouw legde me neer en maakte sussende geluidjes. Het konijn, dat ze alweer naast me legde, sloeg ik weg. Dat rotbeest, wat moest ik daarmee? Ik stopte mijn duim in mijn mond. Ook dat deed zeer. Ik huilde mezelf in slaap, maar telkens als ik wakker werd, stond daar dat witte mens, nu eens met een ijsje, dan weer met limonade. Dapper bleef ik het proberen, maar ik wist bijna zeker dat ik voor altijd in het spijlenbed moest blijven.