De kinderdokter
Begin jaren tachtig waren kinderartsen nog niet overal even kind- en oudervriendelijk;
Teun van Krelen was een forse, kalende man, met handen van het model kolenschop. Zijn doktersjas hing te krap en te kort over zijn brede schouders. Op weg naar zijn spreekkamer slingerde hij met een kinderschooltas waarin zijn dossiers zaten. In zijn kielzog een roedel co-assistenten.
Een consult verliep altijd op dezelfde manier. De moeder probeerde vertwijfeld haar kind stil te houden en werd eerst volkomen genegeerd, tot Teun plotseling zei: “Goed, dan regelen we nu eerst zijn dieet even. Alstublieft,” en hij reikte de onthutste vrouw een snel geschreven briefje aan, “kleedt u hem maar uit”. De moeder grabbelde kind, tas en jassen bij elkaar en verdween in de onderzoekkamer, terwijl Teun, opgewekt keuvelend met een assistent, haar achterna liep. Nauwelijks was het kind uitgekleed of hij nam het over om te bekloppen en te beluisteren, waarna moeder meestal binnen vijf minuten weer buiten stond met een volgende afspraak, zonder dat ze precies wist wat haar kind mankeerde.
Soms trof hij een vrouw die deze werkwijze niet waardeerde. Hij keek haar dan spottend aan, gaf het kind een speels tikje op de wang en zei: “Ach mevrouwtje, maakt u zich maar niet ongerust. Dat groeit heus wel. Geef hem maar een extra potje bruine bonen”. Zij moest dan over een wel zeer volhardend karakter beschikken om informatie te blijven eisen over de ziekte van haar kind.
———————————————
Geschreven voor de WE300 van de maand februari. De bedoeling; een verhaal van precies 300 woorden over leuteren, zonder het woord in de tekst te noemen. Ook meedoen, en/of meer geleuter lezen? Kijk dan bij Platoonline.
Begin jaren tachtig ………. ik werkte toen nog in de verpleging …….. maar dit soort artsen hebben er wel voor gezorgd dat ik gestopt ben. De echte mens werd volledig vergeten, voor de wetenschap!
Jou stukje deed me denken aan 1976. Mijn vrouw lag in het toenmalige WG omdat ze last van haar galwegen had. Men wilde haar opereren voor onderzoek, maar daar zag men (zonder uitleg) van af. Ik bezocht haar in het ziekenhuis. Daar wilde de dokter even met me spreken. Dat deed hij op een bankje in de gang. Het letterlijke gesprek ging zo:
-Mijnheer, we hebben uw vrouw onderzocht. Een operatie heeft geen zin meer want zij heeft versteende galwegen. Ze kan naar schatting nog tussen de drie maanden en drie jaar leven.
Heeft u nog vragen?
Ik was verdoofd door zijn woorden en mompelde zonder het te beseffen van nee.
Goed, u heeft geen vragen, dan heb ik geen antwoorden, zei de arts vlak, stond op, gaf me een vluchtige hand en verdween uit mijn leven. Mijn vrouw leefde nog een klein jaar.
Ik ben het nooit vergeten en na jouw stukje sprong het als een veer in mijn hoofd omhoog.
Ik vraag me af: is er veel veranderd? Vast wel, maar ik zie nog TE vaak artsen die in dit opzicht tekort schieten.
Goed geschreven stuk over een helaas maar al te waar onderwerp.
Wat een hork die arts zeg. Ik ben bang dat er nog steeds zo wordt omgegaan, al zijn er steeds meer artsen die wat menselijker reageren.
Plato, Plato, foei toch!!!
Pingback: Poëzie en… de nieuwe WE-300 | Platoonline
Ik had vorig jaar 2 ziekenhuizen.Het eerste stuurde me ook telkens met een kluitje in het riet.Telkens ik vroeg wat er precies aan de hand was zei die specialist, ook ná de scans nog,Het is iets zeer zeldzaams. Tot de dag dat mijn huisarts ging bellen en ik de volgende dag bij het andere ziekenhuis terecht kon en ook diezelfde dag de waarheid te horen kreeg. Toch 7 maanden gelopen met een dodelijke ziekte . Dus blijf alert.
Groetjes, Ria
Belachelijk dat je daar zo lang op hebt moeten wachten. Het lijkt er soms op dat ze het zelf niet weten en daarom maar niks zeggen. Goed dat jij naar je huisarts bent terug gegaan.