Trees en d’r Canadees in Italië

Wat vooraf ging

–

Mijn Italiaanse Canadees vond de aanspraak fijn, want hij verveelde zich een beetje, maar wilde nergens heen, want hij kende Italië uit zijn jeugd.  Een enkele keer zat hij naast me op het strand en hij wilde weleens mee het water in, maar het moest niet te gek worden. Een keer stemde hij toe in een dagtrip met de bus naar Assisi, maar dat was geen overdonderend succes. Hij bleef de hele dag vlakbij de bus zitten, want hij “was overal al geweest”. Dus een groot deel van die week zag ik hem alleen aan het ontbijt en ‘s avonds aan het (overheerlijke) diner in het hotel. Daarna wandelden we een beetje heen en weer op de boulevard. Maar niet te ver of te lang, want hij liep erg slecht, waardoor ik vermoedde dat hij geen zestig was, zoals hij had beweerd, maar een jaar of tien ouder.  Nou ja, kon het schelen; het was mooi weer, ik amuseerde mij kostelijk, hij bleef de charmante Italiaanse romanticus uithangen, en ‘s avonds, na de korte wandeling, zochten wij ieder onze eigen kamer op.

Al met al had ik een heerlijke vakantie. Ik ging gewoon overal op mijn eentje naartoe. In Rimini zelf is genoeg te zien en ik boekte dagtrips naar Venetië, Ravenna en San Marino. Daarbij, grote bonus; ik werd niet verhandeld als blanke slavin, zoals mijn ouders gevreesd hadden, want wie ging er nou op vakantie met iemand die ze alleen online had ontmoet? Wist ik wel dat daar grote gevaren aan kleefden?*

Kennelijk had mijnCanadees het ook naar zijn zin gehad, want bij mijn vertrek nodigde hij mij uit om die winter, rond de kerst, een paar weken zijn condo (appartement) in Daytona te komen, waar hij ieder jaar de winter doorbracht. Nou… Florida! Lekker weer, strand, Disneyworld, Kennedy Space Centre, Miami, en had ik het lekkere weer al genoemd?  Drie maanden, zoals hij in eerste instantie voorstelde, lukte niet, want ik had mijn werk. Maar omdat ik het die week in Rimini best gezellig had gevonden, ging ik toch op zijn uitnodiging in. Ik overlegde met mijn werkgever, schoof wat met vakantiedagen uit dat jaar en het jaar daarop en voliá; Tante Tut kon zes weken naar het tweede huis  van haar romantische Italiaanse Canadees in Daytona. Wat deed leeftijd immers toe?

 wordt vervolgd

* (Ik was bijna vijftig, inmiddels vijf jaar gescheiden en ik had twee kinderen, tot hun volle tevredenheid, naar hun volwassen status begeleid).