Agressie is overal

Over de agressie die momenteel de hele wereld overgaat, wil ik het niet hebben. Dat is verschrikkelijk en gaat elk verstand te boven. Als ik het zou kunnen stoppen, zou ik het direct doen, maar dat gaat niet. Ik kan alleen petities tekenen, demonstreren, of geld overmaken en dat doe ik dan ook. Maar (misschien wel juist vanwege die wereldwijde agressie) ik krijg zo langzamerhand ook steeds meer moeite met ‘kleine’ ‘alledaagse’ agressie, ik word er steeds bozer van.

Wat te denken bijvoorbeeld van mensen die voortdurend anderen afblaffen, geen geduld hebben, ijskoud voordringen bij de supermarkt, of fanatiek toeteren bij stoplichten als je niet snel genoeg optrekt. Ook als je iets doet wat eigenlijk niet mag, word je tegenwoordig hardhandig op de feiten gedrukt. Laatst stond ik heel even dubbel geparkeerd omdat ik als hulpverlener naar een crisis situatie was geroepen. En ik heb geen artsenplaatje, want ik werk in de GGZ. Bij terugkomst was mijn antenne ‘verbouwd’ en zat er een kras op mijn motorkap. De dader op het kerkhof natuurlijk en ook geen briefje achter de ruitenwisser. Dan voel ik me zó machteloos en boos ook, maar ik verbouw dan niet op mijn beurt de antenne van een andere auto.

Ik werkte tot voor kort vooral met ouderen en hoorde over mensen die vastgebonden worden in hun stoel en daar de hele dag niet meer afkomen. Geen tijd om angstige demente bewoners te begeleiden. Ook wordt mij verteld over mensen die tegen hun wil naar de recreatie gesleept worden, ook al houden ze zich met twee handen vast aan de deurstijl. ‘Nee hoor, u moet er echt even uit’. Ouderen die hun leven lang niet van spelletjes hebben gehouden, worden onder de armen gepakt, in de rolstoel geschoven en in een troosteloze huiskamer gepoot ‘omdat dat goed voor u is, in je eentje koffiedrinken is toch niet gezellig?’ Wat is er mis met in je eentje koffiedrinken? Sommige mensen hebben dat hun hele leven gedaan. Moeten ze dan nu ineens in een groep?  (disclaimer; in de meeste verpleeghuizen gaat het gelukkig goed, wordt niemand meer vastgebonden en krijgen mensen de zorg en de aandacht die zij nodig hebben).

Wat is dit voor een wereld???!!! Als ik over dit soort toestanden lees, ze hoor, of meemaak, kan ik soms mijn tranen niet bedwingen. Het erge is dat ik er zo boos van word. Agressief bijna. En met agressie krijg ik dus steeds meer moeite.

Ik kan er almaar slechter tegen. Het zal mijn leeftijd wel zijn, de hormonen van de overgang, of ik heb te lang in de hulpverlening gezeten. Of allemaal tegelijk. Mijn filters, die toch al niet zo dik waren, worden steeds zwakker. Beroepsmatig wist ik precies wat daar tegen te doen is hoor, dat is het niet. Maar ik heb besloten om op mijn vroege ouwe dag wat anders te gaan gaan doen, beetje klooien op de computer, een boek schrijven, bloemetjes kweken, fruit inmaken, lezen, puzzelen, wandelen, zwemmen, dagje mantelzorgen, op reis gaan, enzovoort enzoverder. Het is heerlijk!

Later, als ik groot ben, ga ik misschien nog wel wat vrijwilligerswerk doen; dingetjes verkopen in een winkeltje, kippen verzorgen op de kinderboerderij of mensen te woord staan bij de VVV, ik zie wel.

–

Bewerking van een eerder gepubliceerd  artikeltje uit 2010 (what else is new?).