‘Wat een heerlijke muziek,’ mijmert Cora. ‘Een salonorkest. Dat zie je niet vaak meer.’ Ze fronst haar wenkbrauwen, ‘wanneer traden die ook alweer op? Eind jaren dertig zeker. En later, na de oorlog, bij Heck op het Rembrandtplein.’ De herinnering brengt haar terug naar de dansmiddagen van toen; zó romantisch. Een diepe zucht ontsnapt haar. ‘Foxtrot, Engelse Wals, Tango. Wat hebben we ons geamuseerd. Kom daar nou nog eens om. Alhoewel, nu dan weer wel’, grinnikt ze in zichzelf, terwijl ze genietend haar bovenlichaam heen en weer wiegt op de maat van de klanken van een Slow Fox. ‘Het is jammer dat ik zulke rotte knieën heb, anders bleef ik niet zitten.’ Zachtjes neuriet ze mee.
“Fijne muziek hè?,” stoot ze even later haar buurvrouw aan, die een beer op schoot heeft, “Brings back memories.”
“Hè? Nee. Ja. Weet je, deze hier,” buurvrouw wijst op de beer, “deze hier wou niet mee, maar ze is dan ook poepie chic. Wil je hem niet even vasthouden?” Ze maakt aanstalten om de beer naar Cora te gooien.
“Ach mens, je raaskalt. Wat moet je met een beer? Je bent toch geen kleuter?” Geërgerd draait Cora zich naar haar dochter. “Die is zó vervelend, ze loopt de hele dag met beren en begrijpt niks.”
“Ach, ze doet er niemand kwaad mee. Vind je die muziek niet prachtig?”
“Ik vind het stom,” pruttelt Cora nog wat na, “wie loopt er nou steeds met pluchen beesten te zeulen. Alsof je niks anders te doen hebt.”
Dochter schiet in de lach. “Maar hoe vind je de zangeres, mam? Die zingt vast niet alleen voor haar hobby. Wat een sopraan!”
Cora’s aandacht verplaatst zich meteen weer naar de muziek. Buurvrouw en beer lijken vergeten. Glunderend mimet ze mee met Habanera*, terwijl ze sierlijk de dansvloer op tangoot.
