Voorstelling
Tekening Sjeng van Dalsum
‘Wat een heerlijke muziek,’ mijmert Cora. ‘Een salonorkest. Dat zie je niet vaak meer.’ Ze fronst haar wenkbrauwen, ‘wanneer traden die ook alweer op? Eind jaren dertig zeker. En later, na de oorlog, bij Heck op het Rembrandtplein.’ De herinnering brengt haar terug naar de dansmiddagen van toen; zó romantisch. Een diepe zucht ontsnapt haar. ‘Foxtrot, Engelse Wals, Tango. Wat hebben we ons geamuseerd. Kom daar nou nog eens om. Alhoewel, nu dan weer wel’, grinnikt ze in zichzelf, terwijl ze genietend haar bovenlichaam heen en weer wiegt op de maat van de klanken van een Slow Fox. ‘Het is jammer dat ik zulke rotte knieën heb, anders bleef ik niet zitten.’ Zachtjes neuriet ze mee.
“Fijne muziek hè?,” stoot ze even later haar buurvrouw aan, die een beer op schoot heeft, “Brings back memories.”
“Hè? Nee. Ja. Weet je, deze hier,” buurvrouw wijst op de beer, “deze hier wou niet mee, maar ze is dan ook poepie chic. Wil je hem niet even vasthouden?” Ze maakt aanstalten om de beer naar Cora te gooien.
“Ach mens, je raaskalt. Wat moet je met een beer? Je bent toch geen kleuter?” Geërgerd draait Cora zich naar haar dochter. “Die is zó vervelend, ze loopt de hele dag met beren en begrijpt niks.”
“Ach, ze doet er niemand kwaad mee. Vind je die muziek niet prachtig?”
“Ik vind het stom,” pruttelt Cora nog wat na, “wie loopt er nou steeds met pluchen beesten te zeulen. Alsof je niks anders te doen hebt.”
Dochter schiet in de lach. “Maar hoe vind je de zangeres, mam? Die zingt vast niet alleen voor haar hobby. Wat een sopraan!”
Cora’s aandacht verplaatst zich meteen weer naar de muziek. Buurvrouw en beer lijken vergeten. Glunderend mimet ze mee met Habanera*, terwijl ze sierlijk de dansvloer op tangoot.
* Gezongen tango uit de opera Carmen
Geschreven voor Plato’s WE300; januari 2015
22 reacties op “Voorstelling”
Reageren? Ja graag!
Zóveel??!
Belangstellenden
Meest gelezen berichten
Bestel mijn boek
klik op het plaatje voor meer informatie.
Wat een fijne WE ! 🙂
LikeLike
Mooi en verdrietig tegelijk. Triest als je iemand ziet “aftakelen”. Mooi WE Joke.
LikeLike
Uit het leven gegrepen.
Mooi geschreven.
LikeLike
Ja omdat ik weet dat mensen die dement worden vaak met beren of poppen gaan sjouwen begreep ik dit wel uit je verhaal. Mijn vriendin gaat iedere week zingen op deze afdeling. De mensen worden er rustiger van en genieten er heel erg van.
LikeLike
Ik kreeg een beetje nare smaak in mijn mond. Mijn ouders hebben hun hele leven aan wedstrijddansen gedaan en mijn broer en ik werden doodgegooid met dansmuziek 😉 Een heel inventieve WE! Leuk is dat je als lezer ook moeite moet doen om het verhaal te begrijpen. Dat is beter dan het kant-en-klaar op je bordje te krijgen.
LikeLike
Gelukkig vermaakt de buurvrouw zich prima met haar beer, ook al is ze in de war. 🙂
LikeLike
Ja hoor, die heeft verder geen enkel probleem 😉
LikeLike
Leuk verhaal, met een tragische ondertoon. Er komt inderdaad een leeftijd waarop je je wel degelijk weer een kleuter kunt wanen.
LikeLike
Ik dacht even dat de vrouw ook heel andere muziek hoorde dan haar dochter. Maar het blijft beperkt tot de buurvrouw. Die heeft gewoon een leuk nostalgisch avondje.
Leuk verhaal 🙂
LikeLike
Nee, de muziek is hetzelfde, maar ze tangoot niet echt natuurlijk.
LikeLike
Pingback: WE-300 voor januari 2015 | Platoonline
Ach … is buuf een beetje de weg kwijt? Speelt dit zich af in een verzorgingstehuis?
LikeLike
Ja, goed gezien! En buuf is inderdaad een tikkie terug in de tijd,
LikeLike
Leuk geschreven.
LikeLike