Functioneringsgesprek
In 2006 veranderde ik van werkkring om dichter bij huis te kunnen werken. Van een Arbodienst naar een ouderenafdeling bij een GGZ-instelling; een totaal andere tak van sport.
Na een rondleiding en een aantal kennismakingsgesprekken, lees ik mezelf in (ouderen met psychische problemen functioneren duidelijk anders dan werknemers bij een universiteit) en merk ik dat de werkdruk stukken hoger is dan op mijn oude werkplek. Rustig om kwart over elf koffie drinken, is er niet bij. Lunchen eigenlijk ook niet, hoewel ze daar in principe wel naar streven. Allemaal, ook de part timers, werken ze hele dagen; mensen die al om kwart over drie naar huis gaan, kennen ze niet. Maar ik trek meteen mijn grenzen, en leg uit waarom. Gelukkig heeft iedereen er begrip voor.
Al na drie weken, waarin ik van hot naar her word gesleept om kennis te maken met van alles en iedereen, krijg ik mijn eerste functioneringsgesprek. Zo maar uit de blauwe lucht. Ik ben verbijsterd. In de zeventien jaar bij mijn vorige werkgever, heb ik – zegge en schrijve – twéé jaargesprekken gehad en hier wordt al na drie weken gekeken of ik het wel goed doe. Ik heb nog niet eens echt gewerkt.
Citaat van Billie Burke – filmactrice (1885-1970)
Het gesprek is met de psychiater die me heeft aangenomen, (maar met wie ik nog niet heb gewerkt), en met een sociaal psychiatrisch verpleeg-kundige (SPV) die me ook nog maar één dag heeft meegemaakt. Het komt er op neer, dat ik vertel wat mij in die drie weken is opgevallen, en dat de SPV mij met blozende wangen bekent dat ik erg ben meegevallen. Ze waren bang dat ik een eigenwijze, betweterige, middelbare dame zou zijn.
“Maar,” zegt ze blij, “je lijkt helemaal nog niet zo oud en je doet heel gewoon tegen ons.” Tja, ik heb nou eenmaal geen grijs hoofd met een knotje. En een mantelpak met verstandige schoenen heb ik ook al niet.
En de psychiater? Die lachte zijn tanden bloot en zijn wangen rood.
Wat leuk om te ervaren dat de koudwatervrees (ook) hier twee kanten op werkte.
Koudwatervrees werkt bijna altijd twee kanten op. Maar als ik in een nieuwe situatie kom, zit die ander uiteraard óók met een nieuwe collega.
Seriously. “Je doet heel gewoon tegen ons”, dat is dan al een knelpunt voor je verdere loopbaan deskundig uit de weg geruimd.
ja, hahaha, maar ik voelde me wel een beetje opgelaten; ik bedoel, ik ben gewoon heel gewoon :-). Waarschijnlijk zei ze het omdat ik zo’n twintig jaar ouder was dan mijn directe collega’s en ze net gereorganiseerd waren van ouderwetse RIAGG naar GGZ.
O wacht even, ik slaap nog. Werk het er nu inmiddels al negen jaar?
Ja, als ik er nog zou werken, zou het nu negen jaar zijn, maar ik werk er niet meer sinds eind 2011. Toen ben ik overgestapt naar een psychogeriatrisch verpleeghuis. Alweer een totaal andere tak van sport.
Wel even wat anders. Wennen natuurlijk, een hele uitdaging lijkt me zo. Succes!