Lezers, lurkers en reageerders
Zolang ik blog, en dat is al een paar jaar, kom ik de woorden lurken of lurkers tegen. Dat vond (en vind ik nog steeds) nare woorden; ze gaan over mensen die doen waar blogs voor geschreven worden, namelijk lezen. Nogal denigrerend ten opzichte van hen die de moeite nemen om je blog te lezen. Maar inmiddels is het al zo’n wijd verbreid begrip, dat het zelfs op wikipedia wordt uitgelegd.
Natuurlijk vind ik het ook leuk om te weten wie er bij me leest, maar om iemand iemand die je blog leest, maar niet reageert, een lurker te noemen, getuigt van weinig respect. Volgens mij moet je je lezers juist koesteren en niet uitschelden. Ik ben blij met al mijn lezers, en of ze nou wel of niet reageren, ze zijn altijd van harte welkom. Ik zie heus wel aan de statistieken dat mijn blogs worden gelezen.
Laten we wel wezen; de meeste mensen -ook ik- willen niet altijd en overal op alles reageren. Als ik een tijdschrift of een boek lees, lees ik gewoon een tijdschrift of een boek en dat doe ik ook op blogs of op Facebook en Twitter; ik lees, want die blogs, artikeltjes, tekeningen en foto’s worden op het web gezet om te lezen en/of te bekijken. En vind ik iets goed, dan ‘like’ ik, en af en toe geef ik ook een schriftelijke reactie. Maar lang niet altijd. Ik moet er niet aan denken dat ik op alles wat ik lees, zou moeten reageren (in kranten, tijdschriften, boeken en op het web), dan zou ik nergens anders meer aan toekomen.
Het is heel eenvoudig: je hebt schrijvers en lezers en sommige lezers geven wel eens een reactie en sommige schrijvers reageren wel eens terug. Dat is leuk; een soort van kers op de geschreven taart.
Tot slot, kunnen we lurker niet omdopen tot niet-reagerende meelezer? Dat is wel een mondvol, maar het klinkt veel vriendelijker.
.
Vandaag is het overigens Nationale Ontlurkdag, wat zoveel betekent als een oproep aan mensen die normaal nooit reageren om uit de kast te komen en iets over zichzelf te vertellen, hoe zij hier komen, wat zij van de gelezen blogs vinden, hoe zij de schrijver of schrijfster vinden, kortom een soort van Nationale Reactiedag (en je mag hier ook reageren, maar het hoeft niet 🙂
Dit is een nieuwe versie van een blog uit 2010 over mijn afkeer van het woord lurken.
Tja, dat negatieve imago van “meelezen” heb ik ook nooit zo begrepen.
Nou ben ik een nogal eigenzinnig geval want ik doe alles toch op m’n eigen manier. (maar volgens mij is dat toch ook de bedoeling?)
Ik like nóóit, dat is iets dat FB hoort voor mij ,daarentegen beantwoord ik wél iedere reactie (sst, waarschijnlijk gewoon omdat ik altijd het laatste woord wil hebben) maar dát is nou juist de leukste interaktie voor me.
Wie er mee wil lezen maakt me niet uit,ik merk daar toch niets van want die statistieken tellen natuurlijk óók de mensen mee die toevallig door een zoekterm op m’n site komen en dus helemaal niet lezen maar als de bliksem verder zoeken.
Bij mijn vaste linkjes reageer ik eigenlijk altijd, ik heb gewoon nooit moeite om ergens een aanknopingspunt te vinden maar ik begrijp héél goed dat mensen het klamme zweet in de handen hebben als ze iets moeten bedenken en dan maar “lurken”. Ach,zo erg is dat woord nou ook weer niet!
Nou, ik geef ook niet altijd overal een reactie op hoor, je wil toch over iets kunnen meepraten toch?
Zo is dat, lezen kan altijd, maar een goede reactie geven, valt of staat met of je iets van het onderwerp weet.
ja klopt inderdaad.
ja inderdaad, je zou bijna niet meer durven lezen…
Wel blijven doen hoor 😉
Ik lees ook graag mee en reageer ook niet altijd: ik ben een lurker dus. Als je het trouwens heel vaak zegt, wordt het steeds een vreemder woord😂
ja, raar woord hè?