Ook al dood!

Gisteravond is hij ‘wegens hoge ouderdom’ (ik hoor het hem bijna zelf zeggen) overleden. Heinz Hermann Polzer, oftewel Drs. P. Hij is 95 jaar geworden.

Jeugdsentiment
Ik ben ongeveer opgegroeid met Drs. P. Ik zag hem voor het eerst in 1964 bij Willem Duys met De Commensaal (er ligt alwéér een juffrouw in het trapportaal) en ik was gelijk verkocht. Daarna kwamen de Gezusters Karamazov (en de kanarie sprak “tjiep tjiep tjiep tjiep“, De Dodenrit (‘Tis avond in Syberië en nergens is een leeuw), Het Speelgoedmannetje (Gewoon maar speelgoedmannetjes en wij zijn hier nu de baas!).Knolraap en lof, schorseneren en prei (Gif in de bodem, lawaaiige buren). Ik vond zijn teksten allemaal even sterk. Er zat altijd een zwarte twist in; meestal gingen er een of meerdere mensen dood. Dat hij ze zelf zong, verhoogde voor mij de feestvreugde. Hij had een aparte, enigszins plechtstatige, geknepen, soms bijna bijna venijnige stem, maar als hij begon te zingen, kon ik het niet stil houden. Ik zong mee.

Teksten voor anderen
Hij schreef ook teksten voor anderen, zoals De meisjes van de suikerwerkfabriek, de de carnavalskraker Wat heb je gedaan Daan? (in de hele met zijn allen van die dingen niet meer aan) van Adèle Bloemendaal, en heel veel teksten voor, en samen met, Ivo de Wijs, die hij zo ongeveer geadopteerd heeft (of was het andersom?)

Nieuwe versvorm.
Samen met De Wijs bedacht Drs. P begin jaren 70 de Ollekebolleke, een tot dan toe onbekende versvorm in Nederland. Hij noemde zichzelf zanger en plezierdichter en vooral dat laatste straalde altijd van hem af. Hij rijmde en dichtte met het grootste plezier allerlei ongerijmdheden aan elkaar. Hij was van origine econoom, maar maakte naam als zanger, dichter, schrijver, onderwijzer en hij was een absolute taalvirtuoos.