Hoe lang duurt een spreekuur?
“Tja, een spreekuur loopt altijd uit.”
“En hoe komt dat dan?”
“Geen idee. Gewoon druk.”
“Druk! Vorige week zat ik er anderhalf uur en als iemand al een spreekkamer inging, duurde het nog geen vijf minuten voor hij terug naar zijn collega’s rende.”
“Niet! Toen ik eindelijk naar binnen mocht, moest ik weer twintig minuten wachten. Met open deur nota bene, en al die tijd zag ik niet dat er überhaupt iets gebeurde.”
“Precies; jij merkt er niets van, maar ze werken echt wel hoor; overleg, telefoon, computerwerk, noem maar op.”
“Oja? Nou, ik geloof er niks van. Want terwijl ik in de spreekkamer zat, kwam er een medewerker gezellig kletsen.”
“Hoe weet je dat?”
“Het naamkaartje op zijn overhemd. Laat me nou uitpraten!”
“Sorry.”
“Hij ging naar binnen, kwam tien minuten later lachend naar buiten en riep; “Halféén lunch, hè?”
“Dat kan toch? Artsen moeten ook eten.
“Om halféén? Het was halftwaalf! En de wachtkamer zat nog vol! Hoe weet hij dat zijn uitgelopen spreekuur binnen het uur is ingelopen? Of mogen wachtenden mee lunchen?”
“Maak je toch niet zo druk. Een spreekuur kost gewoon tijd. Ze zitten heus niet te klaverjassen.”
“Nee, vast niet, maar patiënten hebben ook werk, of een gezin. Ze moeten vrij nemen, kinderen onderbrengen, noem maar op. En tegenwoordig ben je ook nog eens parkeergeld kwijt. Vorige week 4,50 en gisteren 3,70. Kan ik dat ergens declareren?”
“Doe eens rustig; er komt stoom uit je oren.”
“Ik ben soms zó nijdig!”
“Dat zie ik, ja. Maar dat helpt niet, wachten moet je toch.”
“Dat snap ik, maar efficiënt is het niet.”
“Klopt, maar soms hebben mensen meer tijd nodig. Jij wil toch ook alle aandacht?”
“Natuurlijk. Spoedgevalletje tussendoor. Kan niemand wat aan doen. Maar waarom dúúrt alles zo lang?”
******************************************************
Geschreven voor WE300 ‘handelen’ van Platoonline
Bedoeling: een verhaal in 300 woorden over een onderwerp, zonder het onderwerp te noemen.
De eerste keer in het oogziekenhuis moest ik 3 uur wachten. Ik ben toen weggelopen. Een hoop paniek bij hun ‘waar was de patient gebleven’ . Ik zei ‘er zijn grenzen’. Wanneer het andersom zou zijn dan was het ziekenhuis te klein. Het is eigenlijk gewoon machtsmisbruik. Als makke schapen wachten we (soms knorrend en briesend) te wachten….Maar ik werd de eerste tijd na mijn weglopen toch snel geholpen! Het zet je wel aan het denken…..
Een huisarts kan dan inderdaad nog mensen krijgen die méér tijd vragen dan normaal, hoewel… tegenwoordig vraagt de assistente al het hemd van je lijf bij de afspraak maken. Het probleem ligt meer in de manier van afspraken maken, vooral in het ziekenhuis en dáár weten ze waar je voor komt.
Om in te calculeren dat er iemand niet op komt dagen maken ze gewoon twee afspraken op dezelfde tijd, komt iedereen dan netje opdagen lopen ze uit als een gek natuurlijk.
Razend wordt ik daarom, tijdens het koffie drinken gaat het bandje op de telefoon dat er “werkbespreking “is . Parkeergeld is helemaal onbeschoft, alsof je voor je lol naar een ziekenhuis gaat en het kan nog aardig oplopen voor het bezoek als er iemand in het ziekenhuis moet blijven.
Een mens spendeert zijn leven voor een groot gedeelte aan wachten. Ik heb voor mezelf de regel opgesteld, dat ik bij de huisarts niet langer wacht dan een halfuur en in een ziekenhuis is drie kwartier het maximum. Dat vind ik lang zat.
Ik moet altijd lachen om het woordje: spreekUUR.