Hoge tranen
Vanmorgen hoorde ik op radio 5 bij Andermans Veren (gepresenteerd door van Kick van derVeer) het prachtige lied dat Friso Wiegersma schreef bij het overlijden van Wim Sonneveld. Ik was meteen in tranen (nou zitten mijn tranen op dit moment toch al hoog, dus zo moeilijk was dat niet). Wiegersma schreef het voor zichzelf, maar iedereen die zijn of haar lief heeft verloren, kan zich erin herkennen. Ruud Bos schreef de muziek en Willem Nijholt zong het.
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden
Delen
Inderdaad een prachtige tekst waar ik ook wel iets van herkenning in vind, ondanks dat mijn partner niet overleden is.
Ja, dat begrijp ik heel goed. De partner met wie jij alles samen deelde, is weg, ook al is hij er fysiek nog wel.
Ja klopt en samen lachen is er meestal niet meer bij.
Wat een prachtig nummer, zowel de tekst als de muziek, zo hoor je ze het tegenwoordig niet meer zoveel.
Maar, ik snap dat de tranen bij jou kwamen en dat het binnenkwam. Wens jou toe dat je het samen lachen niet zal vergeten, maar wel dat het heel veel minder pijn zal gaan doen.
Dank je.
Mooi! Prachtig lied en perfect gezongen door ouwe trouwe Willem Nijholt.
Dat ken ik. Inderdaad, erg mooi en (voor mij nog steeds) aangrijpend.
De volledige tekst opent niet, als ik klik kom ik op mijn eigen weblog terecht.