Vervolg op nadenken (9-10-2015)
“Met Joke P.”
“Goedemiddag, met dokter L., spreek ik met mevrouw Van D.?”
“Ja, daar spreekt u mee.”
“Ik heb zojuist uw man geopereerd en ik moet u helaas meedelen dat we niets meer voor hem konden doen. Er waren teveel uitzaaiingen, dus we hebben hem weer dichtgemaakt.”
“Ojee, en wat nu?”
“Hij ligt nu op de uitslaapkamer en als hij wakker is, zullen we hem dat ook vertellen.”
“O…”
“Er zijn twee mogelijkheden; naar huis of naar een hospice.”
“En hoe gaat dat dan?”
“Nou ja, dat kan met de TPV* die hij nu heeft, of met een glucose infuus. Want sondevoeding gaat niet meer. De maaguitgang zit helemaal verstopt. Daar kan niets meer doorheen.”
“Ehm…”
Bron: Pixabay.com
“U moet het maar even goed doordenken, want naar huis is wel een belasting natuurlijk.”
“Maar een hospice, en een glucose infuus, dat betekent…”
“Ja, dat klopt. Met glucose kan het een week duren, en met de TPV wat langer. Dat weten we niet precies.”
“Hij komt naar huis.”
“Weet u het zeker?”
“Ja, dat weet ik zeker. En we houden de TPV, want dit is wel heel erg plotseling allemaal.”
“Dan hebben we nog wel een klein probleempje. Nou ja, een groot probleem.”
“U bedoelt???”
“Die speciale voeding. Het is nog niet duidelijk wie dat gaat betalen. De verzekering moet dat natuurlijk doen, maar die willen dat niet.”
“Waarom niet?”
“Omdat het zo kostbaar is. Maar maakt u zich geen zorgen, we gaan dat oplossen hoor. Het wordt hoe dan ook vergoed.”
“Ja, maar als de verzekering dat niet doet, wie dan wel?”
“Dan moet het ziekenhuis het betalen. Daar moeten de hoge heren over beslissen en die willen dat natuurlijk ook niet vanwege de duurte van die voeding. Maar u hoeft niet bang te zijn, het wordt hoe dan ook opgelost.”
“Dan begrijp ik het niet goed zeker, want als het wordt opgelost, waarom vertelt u mij dan dat ‘we’ een probleem hebben?”
“Ja, nee, natuurlijk. Wij gaan dit oplossen. Daar hoeft u uw hoofd niet over te breken.”
———–
De vier weken die wij daarna nog samen thuis hadden, zijn onbetaalbaar. Vooral ook omdat manlief zijn ‘bonus’ kleindochter nog heeft kunnen vasthouden.
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
Zo gaat dat helaas, grrrrr 🙁 . Wel fijn dat jullie thuis bij elkaar konden zijn tot het einde….kussss <3.
Dat is nou bepaald geen doordenkertje, Joke, eerder een nooit te vergeten herinnering.
Zo kostbaar, zeker. al is 4 weken zó kort. Gelukkig heb je hem thuis mogen hebben.
Ik ga niet op ‘like’ drukken want hier valt niets te liken. Maar het is mooi opgeschreven en geeft een goed beeld van hoe zoiets kan gaan. De foto is ontroerend!
Dank je.
Om over na te denken, inderdaad….