Zwijmelen op Zaterdag – Dat jij er niet meer bent
Dit is niet echt een zwijmelplaat, en tegelijkertijd toch weer wel, al doet het effect dat de muziek op mij heeft eerder denken aan zwelgen, zwelgen in mijn verdriet. Geeft niks, moet ook gebeuren, het is nu wel weer over en het is zonder meer een prachtige lied dat ik graag wil delen.
Dit gebeurde er vanmorgen: ik zette Spotify aan, terwijl ik aan het schrijven was. Ik koos voor Zazi zingt Dorrestijn. Prachtige, goed bij elkaar passende vrouwenstemmen die de melancholische teksten van Dorrestijn een heel andere twist geven.
Zazi zingt Dorrestijn – zazimusic.com
En toen was daar, na zeven magnifique gezongen gedichten, ineens het nummer dat jij er niet meer bent en was ik in tranen.
Dat is niet erg, dat hoort erbij. Het is alleen vervelend dat het altijd onverwacht komt. Ik bedoel; rouwen na het verlies van de liefde van je leven, is normaal. Je huilt, je komt nergens meer toe, je bent alleen nog maar bezig met die ene en met je verlies en na verloop van tijd stabiliseert het enigszins. Dan probeer je je leven weer een beetje op te pakken, afleiding te zoeken, leuke dingen te doen – in je eentje dat dan weer wel – maar het lukt. Het moet lukken, want het leven gaat door. En dat gebeurt ook. Met horten en stoten, met terugval, maar ook met mooie en gelukkige momenten. En dan; je ziet een foto, hoort een liedje, rijdt langs een plek waar je vaak met hem kwam, schrijft een stukje dat lang is blijven liggen over de tijd voor zijn dood. En er vloeien tranen die je niet kunt tegenhouden. Verdriet komt op alsof alsof het allemaal gisteren gebeurd is. Het is enorm vermoeiend en ook louterend, want daarna ben je leeg, maar kun je wel weer een stukje verder.
Enfin, dit nummer raakte mijn gevoelige snaar en ik was even een poosje niet aanspreekbaar, ook niet voor mezelf. Maar het is en blijft een prachtige tekst, wonderschoon gezongen door de dames van Zazi, dus ik wilde dit wel delen via ZwoZ. Helaas staan ze niet met dit nummer op Youtube, dus dat gaat niet. Ze hebben hun muziek wel op Spotify, iTunes en Deezer. En daar kan ik weer geen link van downloaden. Erg jammer.
In plaats daarvan een (veel minder mooie) vertolking van Hans Dorrestijn zelf. Had ik deze versie vanochtend gehoord, dan had ik er geen traan om gelaten.
Wil je dit nummer van Zazi horen? Zoek het dan even op bij Spotify, iTunes of Deezer.
Het is echt de moeite waard!
je hoort zo vaak beweren
dat uiteindelijk alles went
maar hoe moet ik ooit wennen
aan dat jij er niet meer bent
al blijf ik steeds proberen
het te dragen als een vent
ik kan er niet aan wennen
dat jij er niet meer bent
de tijd heelt alle wonden
dat is algemeen bekend
maar ik ben de tijd verloren
nu dat jij er niet meer bent
je wil me niet meer kennen
’t is een gek die dat ontkent
desondanks zal ik nooit wennen
aan dat jij er niet meer bent
ik blijf me maar beklagen
een gebed is ’t zonder end
omdat ik niet kan verdragen
dat jij er niet meer bent
maar ergens op de wereld
op een ander continent
fluistert iemand in je oren:
‘Goddank dat jij er bent’
toch blijf ik zo naar je verlangen
dat ik er moe van ben
en ze mogen me verhangen
als ik er ooit aan wen
Trees’ Zwijmelen op Zaterdag (sinds 11-11-2017) ~ 291 ~ voorheen bij Marja (sinds 17-11-2012)
Ik kan me er álles bij voorstellen dat je er even aan “kapot”ging. Maar zoals je zelf al zegt, het heelt ook. Hand Dorrestijn heeft ook wel iets hoor, juist door zijn rauwe geknars. Een heel bijzonder tekst die ik nog even voor me uit schuif, Maar inderdaad, het overkomt me soms ook als er wéér een stukje Henk verdwenen is.
Dat moet ook een eigenaardige ervaring zijn; steeds stukjes van je man verliezen. Ik heb dat gehad met mijn moeder, maar dat is bij lange na niet hoe het voelt als je man overlijdt, laat staan als hij beetje bij beetje verdwijnt.
Niet alleen eigenaardig maar ook heel verdrietig. Hij wordt steeds een stukje meer m’n kind dan m’n man. Maar ook van je kind hou je onvoorwaardelijk natuurlijk zelfs al is het kind soms erg lastig.
Ik heb die muziek-dingen niet die jij noemt… (iemand van mijn 3 huisgenoten helaas) en HD vind ik niet om aan te horen, dus ik luister maar niet. De tekst is daarentegen overduidelijk en al is het niet op mij van toepassing, toch kan ik me er wel in vinden gezien de gebeurtenissen van de laatste 3 weken.
Het is een heftig verhaal dat tal van emoties oproept, zeker voor mensen die het zelf ervaren… en wij, de omstanders staan machteloos, we willen wel maar kunnen niets doen om het verdriet te lenigen.. meedragen is het enige dat we kunnen.
Ik las ook je voorgaande bericht, eveneens heel herkenbaar, al is het (wederom) niet uit persoonlijke ervaring want ik heb mijn man nog, buiten-de-deur ken ik die ervaring wel, meermalen zelfs… en dat dat enorm heftig is kan ik wel onderstrepen, voor een buitenstaander al dus voor een partner natuurlijk helemaal.
Rouwen vergt tijd en er staan geen richtlijnen voor… wat anderen ook wel of niet vinden… het is jouw proces dus doe het zoals het voor jou goed voelt.
Dank je
Wat omschrijf je mooi wat deze tekst met je deed. Geneer je niet. Denk juist dat je anderen hiermee ook weer steunt.
Ik heb Zazi opgezocht op Spotify. Prachtig liedje. En je tekst over rouwen is heel waardevol.
Dank je