Rare dagen

Bron: Pixabay.com

Soms heb ik rare dagen. Sta ik om half tien op, zet een koppie thee en lummel wat. Is het ineens halfeen! Maak ik nog maar weer een kopje thee. Ik haal de krant, eet twee bananen, een trosje druiven en een mandarijn en blader de krant door. Om twee uur ben ik daar klaar mee en zit ik nog steeds aan tafel. Genoeg te doen; lezen, tv-kijken, schrijven, opruimen, naar buiten, iemand bellen, mijn mail lezen. Zat! Maar ik ben gepensioneerd, dus ik hoef niets. Alleen is het rare dat ik ook niets wil. Ook niet wat ik normaliter graag doe. De afgelopen twee jaar heb ik, als een halvezool, tv-series zitten bingewatchen. Ook midden in de zomer! Ik puzzel veel; filippines, sudoku’s, een enkel kruiswoordraadsel. En elke dag lees ik een ochtend- en een avondkrant. Dat kost in totaal een uurtje of drie.

Tegen halfdrie sta ik eindelijk op, loop naar mijn werkplek, lees mijn e-mail en bedenk wat ik kan schrijven. Op dat moment belt mijn dochter. Dus loop ik naar de bank en klets een halfuurtje over wat ons zoal bezighoudt; haar werk, mijn kleindochter, de reis die mijn zoon maakt en het gedoe waar mijn ex, hun vader, tegenaan loopt op computer- en telefoongebied.
Daarna blijf ik op de bank zitten. Wat ga ik eens doen? Ik sta op en kijk naar buiten. Ik heb een prachtig uitzicht over het Purmerland, helemaal tot Amsterdam en Zaandam. Voor me ligt een doorgaande weg. Tja, wat is er te zien? Een weiland met koeien, een enkele fietser, iemand die een hond uitlaat en wat auto’s. Het zonnetje schijnt toevallig even, dus dat is wel prettig. Maar na tien minuten staren, is ook dat station gepasseerd.

Ik loop terug naar mijn computer en start hem weer op. Is er nieuwe e-mail? Zeker. Maar ik hoef er niets mee. Facebook dan? Zes nieuwe berichten. Ook niet om over naar huis te schrijven. Ik onderteken een petitie tegen de homovervolging in Tsjetsjenië. Die zijn daar absoluut niet wijs. Homovervolging. Het is te belachelijk voor woorden. Net als trouwens die actie van de Canadese surfers op dit moment, over uit de kast komen als surfer. Een (lesbische) surfer vertelde dat ze een man moest daten om haar sponsors te laten geloven dat ze niet homoseksueel was. What the fuck!? Wat heeft je seksuele geaardheid te maken met het feit dat je goed kunt surfen?

Goed, heb ik me even boos gemaakt. Wat nu? Een filmpje van the Late Show met Stephen Colbert. Die man is geweldig. Zeker waar het om Trump gaat.

Dan hoor ik een bericht over het tweejarige jongetje Julen dat in een 100 meter diepe waterput is gevallen en inmiddels dood naar boven is gehaald. Na 12 dagen! Dat is voldoende voor tranen. Hoe ouder ik word, hoe makkelijker ik huil. Eerst dacht ik dat het kwam omdat ik in de rouw was, maar mijn lief is al ruim drie jaar dood. Waarom dan huilen om zo’n onbekend jochie? Of überhaupt om kinderen in wat voor knel dan ook? Hoewel; je moet er echt niet aan denken. Zo’n peuter, alleen in het donker, in een put ongeveer net zo breed als hijzelf. Wat zal hij bang zijn geweest. En die ouders. Mijn hemel, die ouders. Die hebben vorig jaar ook al een kind verloren. Aan een hartaanval nota bene. Kun je het je voorstellen? Een kind met een hartaanval. En dan nu dit jongetje. Verschrikkelijk.

Landerige engelen. Bron: Pixabay.com

Akelige wereld waarin we leven. Als er -wat ik absoluut niet geloof – een god zou bestaan, dan moet het wel een hele sadistische zijn met al die kinderen in de ellende, mensen die elkaar bestrijden, extremisten die  schietend en bommen gooiend hun gelijk zoeken. Burenruzies. Enorme kloven tussen arm en rijk. Homovervolging. Trump for president. What was he (or she for that matter) thinking?

Traag loop ik terug naar mijn woonkamer, zet de televisie aan en klim op mijn hometrainer. Dat dan weer wel.