Keuzestress
De discussie over de mogelijkheid om je kinderen bij hun geboorte een dubbele achternaam te geven is weer in volle hevigheid losgebarsten, o.a. middels een petitie. De opsteller moet kiezen tussen haar eigen achternaam (hoogstwaarschijnlijk die van haar vader) en die van haar partner en dat vindt ze moeilijk. Bovendien vindt ze het niet gelijkwaardig dat haar kind niet zowel de achternaam van de vader, als die van de moeder kan krijgen.
Ik snap dat niet goed, want vroeger (oma vertelt weer eens) kreeg een baby automatisch de naam van de vader, maar sinds 1998 kun je ook de naam van de moeder kiezen. Hartstikke gelijkwaardig toch? Alleen geldt de eenmaal gekozen achternaam ook voor alle volgende kinderen. Anders wordt het een zootje. Maar wat blijkt? Veel stellen kiezen toch (automatisch) voor de achternaam van de vader. Zeker acht van de tien stellen, getrouwd èn niet getrouwd, kiest deze optie. In regio’s waar religie een grotere rol speelt, is dit aantal nog hoger (negen tot tien op de tien) (bron WIJ).
Tot nu toe hebben meer dan 10.000 mensen de petitie ondertekend. In het kielzog daarvan heeft de Tweede Kamer nu een motie aangenomen om met een wetsvoorstel te komen die ouders de kans geven hun kind te versieren met een dubbele achternaam. De motie werd gesteund door de VVD, GroenLinks, PvdA, Partij voor de Dieren, 50Plus en Denk. Want, zeggen zij, in veel landen, zoals Frankrijk, Duitsland en België kan dat al en in Spanje krijgen kinderen traditioneel de achternaam van de vader en de moeder.
Achedirrekie wat ben jij een mooi kindje! (Bron: Pixabay)
Maar hoe gaat dat dan? Doe je eerst de naam van de moeder of neem je die van de vader? En wat gebeurt er als die kinderen zelf kinderen krijgen? Krijgt die baby dan vier namen? Of moet je dan alsnog kiezen voor ofwel je eerste, ofwel je tweede naam? En welke kies je dan weer als eerste naam? Mijn hemel. Ik zou er hartstikke gek van worden. Ik vind het allemaal een beetje gezeur eerlijk gezegd. De maakbare samenleving is gewoon niet zo maakbaar.
Het lijkt me heerlijk, die keuzestress. Nog leuker wordt het als je die keuze met tweehonderd jaar terugwerkende kracht mag maken. Dat opent nog veel meer mogelijkheden. Zal ik mij Willem Bongers noemen of Willem Rol Bongers of Willem Bongers Rol? Mijn vader zou ongetwijfeld de naam van zijn grootmoeder hebben gekozen (Molenaar) want onder haar pseudoniem schreef hij zijn boeken grotendeels. Maar maar dat mocht niet dus zou hij moeten kiezen tussen Rol en Schotanus. Ook al zo’n naam. En mijn moeder zat dan opgescheept met Bongers of van Heijningen of een variant daarvan. En afhankelijk van die imaginaire keus zou ik dus misschien wel Willem Schotanus – van Heijningen hebben kunnen heten. Of omgekeerd. Of door elkaar gehusseld.
Ik vind Plato eigenlijk wel een lekkere, simpele naam. En het betekent gewoonweg ‘bord.’
Hahaha, geldt ook voor mij – ik vind Jokezelf lekker makkelijk. De namen van mijn ouders zijn ook mooi hoor, daarom heb ik in mijn beide huwelijken ook altijd de naam van mijn vader – Pallada – aangehouden. Mijn moeder heette Bonink. Vind ik minder dan Pallada (die naam stamt uit een Italiaanse glasblazersfamilie), maar zij was er extreem trots op, vooral omdat de drummer van Bløf ook zo heet en kennelijk een verre verwant van haar was.
Ik vind het ook best een gedoe moet ik zeggen. Ik heb gewoon mijn eigen naam gehouden toen we trouwden. En de kinderen hebben de naam van mijn man. Niks mis mee. Een dubbele achternaam lijkt me alleen maar een gedoe en veel schrijfwerk.
De namen blijven los van elkaar bestaan. Dus in jouw voorbeeldgeval zeg maar Marie Jansen de Groot en Jan Bijer Johnson.
De kinderen krijgen in Spanje eerst de eerste achternaam van de vader en daarna de eerste achternaam van de moeder.
Dus bijvoorbeeld Joke Jansen Bijer.
Dus uiteindelijk vallende namen van de vrouwen er gewoon weer af 🙂
Ja dat klopt..
Inderdaad Joke, maar ja, de mensen denken tegenwoordig dat alles maakbaar is, ook het leven.
Dat dat niet zo is weten jij en ik, en nu de rest nog………….