Keuzestress
De discussie over de mogelijkheid om je kinderen bij hun geboorte een dubbele achternaam te geven is weer in volle hevigheid losgebarsten, o.a. middels een petitie. De opsteller moet kiezen tussen haar eigen achternaam (hoogstwaarschijnlijk die van haar vader) en die van haar partner en dat vindt ze moeilijk. Bovendien vindt ze het niet gelijkwaardig dat haar kind niet zowel de achternaam van de vader, als die van de moeder kan krijgen.
Ik snap dat niet goed, want vroeger (oma vertelt weer eens) kreeg een baby automatisch de naam van de vader, maar sinds 1998 kun je ook de naam van de moeder kiezen. Hartstikke gelijkwaardig toch? Alleen geldt de eenmaal gekozen achternaam ook voor alle volgende kinderen. Anders wordt het een zootje. Maar wat blijkt? Veel stellen kiezen toch (automatisch) voor de achternaam van de vader. Zeker acht van de tien stellen, getrouwd èn niet getrouwd, kiest deze optie. In regio’s waar religie een grotere rol speelt, is dit aantal nog hoger (negen tot tien op de tien) (bron WIJ).
Tot nu toe hebben meer dan 10.000 mensen de petitie ondertekend. In het kielzog daarvan heeft de Tweede Kamer nu een motie aangenomen om met een wetsvoorstel te komen die ouders de kans geven hun kind te versieren met een dubbele achternaam. De motie werd gesteund door de VVD, GroenLinks, PvdA, Partij voor de Dieren, 50Plus en Denk. Want, zeggen zij, in veel landen, zoals Frankrijk, Duitsland en België kan dat al en in Spanje krijgen kinderen traditioneel de achternaam van de vader en de moeder.
Achedirrekie wat ben jij een mooi kindje! (Bron: Pixabay)
Maar hoe gaat dat dan? Doe je eerst de naam van de moeder of neem je die van de vader? En wat gebeurt er als die kinderen zelf kinderen krijgen? Krijgt die baby dan vier namen? Of moet je dan alsnog kiezen voor ofwel je eerste, ofwel je tweede naam? En welke kies je dan weer als eerste naam? Mijn hemel. Ik zou er hartstikke gek van worden. Ik vind het allemaal een beetje gezeur eerlijk gezegd. De maakbare samenleving is gewoon niet zo maakbaar.
Ja het lijkt me ook wat veel van het goede zoveel namen. eigenlijk zou ik het logischer vinden om een kind de naam van de moeder te geven omdat die de enige is die zeker is, de vader is in een deel van de gevallen zelfs niet eens de echte vader zonder dat hij dat weet. .
Dat zou inderdaad het eenvoudigst zijn, maar ja…
eventueel de vader als achtervoegsel.
Ik was heel trots toen ik na ons trouwen de naam van mijn man mocht dragen. Sinds 2005 wonen we in Vlaanderen en ben ik ineens weer opgezadeld met mijn meisjesnaam. Heel verwarrend.
Ik denk dat er in de toekomst geen mogelijkheid meer is om je voorvaderen te vinden met al die namen door elkaar. En hoe moet dat na een echtscheiding?
Volgens mij is dat voor de echtgenoten geen probleem. Je houdt gewoon altijd je eigen naam, die van je vader en je moeder. En de kinderen houden na een scheiding ook gewoon hun eigen naam, die van hun vader en hun moeder.
Het grootste probleem zit hem volgens mij in de naamgeving van die kinderen en van de kinderen die daar weer op volgen, want als je zelf al twee namen hebt, welke naam krijgen jouw kinderen dan? tel jij heet Pietersen-deGroot en je man heet Flipsen-Jansen. Krijgen jouw kinderen dan de achternaam Pietersen-deGroot-Flipsen-Jansen?
Dat zal niet, dat wordt natuurlijk Pietersen-Jansen, maar dan is het weer niet meer gelijkwaardig, want dan gebruik je uiteindelijk ook altijd de naam van de vader en valt de naam van de moeder weg.
Overigens heb ik, toen ik in 1972 trouwde, mijn eigen achternaam gehouden, Die van mijn vader dus. Ik was wel trots dat ik getrouwd was, maar ik voelde me absoluut geen Joke V, Mijn kinderen hebben destijds ook gewoon de naam van hun vader gekregen
En ook in mijn tweede huwelijk heette ik als mezelf. Wel zo handig.
Tja, wat moet je nu kiezen. Wat je zegt, uiteindelijk vier of meer namen hebben? Dobbelen? Mijn eerstvolgende kind krijgt gewoon mijn naam: Bertjens. 😀
In een paar oude families die ik ken gebeurde het wel dat de kinderen beide achternamen kregen, of het officieel was weet ik niet.
Zo moeilijk hoeft het helemaal niet. In Spanje (mijn zoon woont met zijn gezin op Gran Canaria) krijgen ze beide namen zoals je al noemde. Dus de naam van de vader en de naam van de moeder. In die volgorde en zonder streepje. De vrouw houdt, ook al trouwt ze, altijd haar eigen naam.
Mijn oudste kleindochter is op GC geboren, dus was het daar vanzelfsprekend, ook al waren ze toen nog niet getrouwd (weet niet meer zeker of hij het kind voor de geboorte moest echten). De jongste is in Nederland geboren. In 2003. Mijn zoon heeft voor de geboorte het kind geëcht, het zou zijn naam krijgen maar hij wilde perse dat ze ook de naam van zijn (toen nog) vriendin zou krijgen. Uiteindelijk gelukt, maar dat heeft heel veel moeite gekost. Ze doen gewoon moeilijk hier.
Maar dan blijf ik toch zitten met de vraag wat er gebeurt met de kleinkinderen. De vrouw houdt altijd haar eigen naam, dus de naam van haar vader en haar moeder. De man natuurlijk ook. Zij heet, ik noem maar wat, Jansendegroot en hij Bijerjohnson. Hoe gaan hun kinderen dan heten?
Antwoord gegeven Joke maar staat ergens tussenin denk ik..
Ik zag het. Je antwoord staat bovenin. Dank.