De zus van mijn zus en zo
Een poosje geleden naar een verlate nieuwjaarsreceptie geweest van (voorheen) Licht en Lucht, een Amsterdamse stichting voor kindervakantiekampen. Kinderen tussen 4 en 12 kunnen – in de zomervakantie – drie weken lang, vijf werkdagen, van 8 tot 5, met de bus naar grote tenten in de Kennemerduinen om daar overdag lekker te spelen met zand en water, ‘s Avonds liggen ze dan gewoon in hun eigen bed. Vele jaren geleden waren mijn toenmalige man en ik daar een aantal jaar sterk bij betrokken. We zaten in het bestuur, ik was daarnaast een van de twee hoofdleiders en hij ‘deed’ de materialentent. Enfin, lang verhaal kort, als je eenmaal met de ‘Licht en Lucht ziekte’ bent besmet, kom je daar nooit meer vanaf. Dus is er een reünie, dan ga ik erheen.
Mijn elf jaar jongere zus ging ook mee, want zij is destijds een jaartje mee geweest als groepsleidster. Ze werd dat jaar zeventien tijdens een kampweek en had van de andere hoofdleider een kettinkje en een paar oorbellen gekregen, waar ze erg verguld mee was. Ze had ze altijd bewaard.
Enfin, zij mee. Ik kende nog wat mensen, maar mijn zus dus alleen die hoofdleider en zijn partner, dus zij stelde zich aan iedereen voor als ‘de zus van mijn zus’, wat voor de mensen die mij alleen van horen zeggen kenden, tot grote hilariteit leidde.
Gratis foto van Pixabay.com
Gezellige middag, lekker gekletst en ‘de zus van mijn zus’ besloot, na een gesprekje met een oudere dame die al tien jaar elke zomer meegaat om koffie en thee te zetten, dat zij dat komend jaar ook gaat doen. Of ik ook weer mee ging. Nou eh… dacht het niet. Die tenten staan in de duinen, dus je moet voortdurend door het zand zeulen, er rennen de hele dag 180 kinderen om je heen en ik ben al doodmoe van een dag in mijn week mijn kleindochter (lichtelijk overtrokken hoor 😇).
Diezelfde zondag stuitte ik in de Volkskrant op een foto van een Amerikaans echtpaar dat, intens verdrietig, naar het hart van hun zoon staat te luisteren(>klik<). Zoon dood door een auto ongeluk, hart leeft verder in een grote donkere Amerikaan, die beide ouders omarmt. Nou, dan houd ik het niet droog. En het duurt een poosje voordat ik weer zonder tranen verder kan. Emotioneel incontinent. Het wordt steeds erger.
Van de week was ik weer even bij de Hema. Doet er verder niet toe, maar je moet toch wat? Ik heb bijna altijd een notitieboekje bij me om bijzondere dingetjes te noteren, maar er gebeurde niets. Ik zat in het restaurant met een kop warme chocola en een kaasbroodje. Heerlijk, maar nauwelijks het vermelden waard. Ja, het sneeuwde buiten, dat is een klein beetje bijzonder. En tegenover me, een tafeltje verder, verorberde een keurige meneer een saucijzenbroodje met mes en vork.
Wat wel opviel; de kleuren van bijvoorbeeld baddoeken zijn somber; grijs, donkergrijs en wit, met hier en daar een donker bordeaux exemplaar. Waar zijn de vrolijke rode, roze, paarse en groenen gebleven? Zelfs blauw, wat toch een duidelijke waterkleur is, is nergens meer te bekennen. Is dit een voorbode van een nieuwe recessie?
Leuk blog. Het laatste stukje over de Hema met plezier gelezen. Onderkoelde humor daar hou ik wel van.
thnx!
Denkend over een zinvolle reactie las ik de reacties van anderen. Een woord: vakantiekolonie. Daarna kon ik alleen nog maar aan dat woord denken. Want in het familiealbum staan de foto’s met daarop mijn moeder en haar broers. Allemaal naar de vakantiekolonie om aan te sterken. Ze kon daar mooie verhalen over vertellen die je tevens deden beseffen hoe moeilijk het vroeger was om alle monden adequaat te vullen.
Licht en lucht kende ik niet, maar ook dat lijkt me een heel zinvol project.
Leuk dat je er nog steeds (met de Z van je Z) heen gaat.
En ja…. hier zijn alle handdoeken rood en grijsachtig. Ik moet eens een paar vrolijke handdoeken bijkopen.
Nou, rood is op zich best een vrolijke kleur.
Wat leuk dat men je na al die jaren nog steeds uitnodigt. De zus van je zus… , erg leuk en dat maakt een oude herinnering los. Toen onze dochter destijds voor het eerst een huis ging bekijken stelde Henk zich aan de makelaar voor als “ik ben de vader van mijn dochter”, het verhaal komt nog wel eens boven drijven in de familie;-)
De ‘vader van mijn dochter’, dat is ook een leuke!
Ik ken die Stichting helemaal niet. Mijn zusje en broer zijn vroeger wel op een vakantie-zomer-kamp geweest naar Bakkum of zo voor 6 weken. Waarom snap ik nog steeds niet. Het was omdat ze toen allebei nog in bed plasten.. maar wat dat kamp daaraan kon veranderen weet ik niet. Mijn ouders mochten halverwege een keer op een zondag op bezoek.In ieder geval was het op doktersadvies. Maar zal wel een andere stichting geweest zijn. Leuk die herinneringen die je nog hebt.
Ja, dat was een andere instelling, die heetten – als ik het me goed herinner – vakantiekolonies. Daar ging je, op doktersadvies, drie tot zes weken naartoe en je bleef er ook slapen. Ze waren in eerste instantie bedoeld als herstellingsoord voor kinderen die in een weeshuis zaten, maar later werd het een vakantie oord voor alle kinderen uit Amsterdam die het nodig hadden. En de ouders mochten een keer per vakantie op bezoek komen, want ze waren bang dat de kinderen anders teveel heimwee zouden krijgen. De bekendste, Het Zeehuis, stond in Bergen aan Zee. Naar verluidt was het in die vakantiekolonies door het min of meer spartaanse regime onder de ‘zusters’ en de ijzeren dagindeling niet voor iedereen even leuk.
Inderdaad je hebt gelijk. Het was in Bergen. Dat jij dat nog weet? Er zijn nog foto’s van toen mijn ouders op bezoek gingen, gemaakt aan het strand. Mijn broertje vond het wel een avontuur, maar mijn zusje niet. Die vond het vreselijk. Was een slechte eter en daar moest ze alles eten. Mijn broer is ook een avonturier geworden en heeft op heel veel plekken gewoond, ook in het buitenland.
Ik weet heel veel, dingen die eigenlijk allemaal niet direct nut hebben. Ik heb een geheugen als een ijzeren pot. Roep erin en het komt eruit. Maar als ik voor mezelf iets moet weten, bijvoorbeeld uit mijn studie of zo, dan duurt dat veel langer dan al die losse weetjes. Raar maar waar.