De toekomst is begonnen
Leve het pensioen!
Ik ben al enige tijd gepensioneerd, dus in principe heb ik alle tijd van de wereld. Maar ik doe helemaal niets tot zeer weinig. Dit soort periodes heb ik vaker gehad en tot nu kwam ik daar na verloop van tijd wel weer uit, maar op dit moment is het huilen met de pet op (en ik heb niet eens een pet).
Maar, roeptoeteren mijn familie, vrienden en kennissen: “je bent toch gepensioneerd? Je hóéft toch helemaal niets meer?” Nee, dat klopt. Ik hoef niets meer en daardoor zou ik nu eindelijk tijd hebben om mijn levenslange schrijfaspiraties waar te maken. Daarom was ik zo blij met al die nieuwe vrije tijd. Maar als het me niet lukt om ook maar een paar regels te schrijven, dan komen die bundel verhalen, die roman en mijn volgende biografie nooit af. Zoals het nu gaat, versnipper ik die vrije tijd in de krant en voor de tv.
Niks uit mijn handen
Na publicatie van mijn boek over Sjeng (van Dalsum – red.) in maart vorig jaar, komt er nauwelijks iets fatsoenlijks uit mijn handen. Op zich misschien wel logisch omdat ik in de twee jaar daarvóór alleen maar met dat boek bezig ben geweest, met de nalatenschap van de familie en met mijn verhuizing. Rouw moet natuurlijk ook zijn tijd en plaats hebben en daar heb ik dan ook uitgebreid bij stil gestaan. Ik heb wat afgehuild het afgelopen jaar, soms zelfs dagenlang. Maar nu begint dat wat minder te worden.
Bron: Pixabay.com
Minder vaak, minder tranen, maar ik vraag me af of het ooit helemaal slijt, want op de gekste momenten komen de waterlanders en kan ik een halve of een hele dag alleen maar zitten, eventueel de krant lezen en tv series bekijken.
Eigenlijk is het ongelooflijk dat iemand die zich nooit verveelde, altijd wat te doen wist, altijd bezig was, vol met ideeën en plannen zat, op een gegeven moment min of meer alleen nog maar zit te vegeteren. Achter de geraniums is dan al een groot woord, want die heb ik ook al niet, net zomin als die pet uit mijn eerste alinea. En ik verveel me evengoed nog steeds niet. Plannen en ideeën zat, dingen om te doen ook, maar de puf om dat aan te pakken is nul komma nul. Dus nu heb ik me voorgenomen om in ieder geval twee keer per week (om te beginnen) naar een plek buitenshuis te gaan, waar ik thee kan drinken en daarnaast een uurtje op mijn laptopje kan rammelen.
Zes uur opstaan? No Way!
Mijn – eveneens schrijvende – lief deed dat destijds gewoon thuis: die stond om 6 uur op, keek naar het nieuws en zette zich achter zijn computer tot 12 uur. Daarna deed hij waar hij maar zin in had, met het rustige idee in zijn achterhoofd dat hij die ochtend toch maar mooi het nodige voor elkaar had gekregen.
Mij lukt dat niet. Sowieso vind ik om 6 uur opstaan al een volkomen bezopen idee als je niet naar je werk hoeft en daarnaast kan ik ’s morgens vroeg de discipline niet opbrengen om meteen achter mijn computer te gaan zitten. Make it a little; ik ben te veel gehecht aan rustig opstarten met mijn krantje en mijn geroosterde boterhammetje met ei.
Het nieuwe werken
Enfin, vandaag is het nieuwe werken begonnen. Ik zit deze keer in een HEMA-restaurant met een kopje thee en ik heb ruim 600 woorden getikt. Dus dat gaat goed, al zeg ik het zelf. Het is nog geen verhaal of een column, laat staan redactiewerk voor mijn verhalenbundel, maar dat komt nog wel. Het blote feit dat er woorden uit mijn vingers rollen en dat ik überhaupt iets op het scherm krijg, is al een enorme winst.
Ik hoef inderdaad niets, maar ik wil, moet en zal verdorie schrijven wat er in jaren aan materiaal in mijn hoofd en in mijn aantekeningen zit.
(eerder gepubliceerd op HOD)
Wat goed, dat je toch begonnen bent ……… en nu vast houden, zelf merk ik dat ritme in min leven , ook al heb ik niets te doen, belangrijk is voor mij, een soort houdvast.
Je komt er wel. langzaamaan de tijd de tijd geven, stel ik me voor.
Nu eerst wat rijtjes maken terwijl je lekker zit te suffen achter de tv.
Kennelijk heb je die ontspanning nodig.
En wat rouw betreft, dat blijft pijn doen, het eerst jaar is een huiljaar, het schijnt doorsnee het allerergste jaar voor iedereen te zijn. Daarna bouw je af. Maar het kan je zomaar overvallen, niet eens op de geboorte of sterfdag, maar zomaar, bij dat ene momentje, een herinnering, een kleinnood. En je staat weer de hele dag stil.
Dat is in mijn beleving de liefde gedenken. Je wilt dat niet kwijt. Voor mij is het nu 8 jaar geleden, en ik heb geen huilbuien meer, maar als ik ook maar iets tegenkom… iets wat niet voor het oog staat, niet zijn foto of anders wat op zijn “altaartje” staat, maar dat onverwachte laatje, dan zit ik de hele middag dat laatje door te kijken en alle briefjes van hem weer te lezen. En dan voel ik zijn warmte, zijn gezwoeg.
Het krijgt wel een plaatsje in het bestaan.
Dat zal bij jou ook wel zo gaan hoop ik voor je.
Ja, dat heb ik gemerkt. Bij mij was het eerste jaar heel gek; ik had helemaal geen gevoel, maar ik huilde als ik in mijn auto waar dan ook naartoe reed. Ik stortte in op de begrafenis van mijn moeder. Ik kon er niet bij zijn, terwijl ik daarvoor alles had geregeld. Ook kon ik zijn as niet uitstrooien. Dat hebben mijn kinderen en onze vrienden gedaan (ik was er wel bij hoor). Daarna was het weer hetzelfde; geen enkel gevoel, behalve als ik in de auto stapte. Ik heb dat boek geschreven en ik ben verhuisd en pas daarna ben ik hele dagen gaan huilen. Het is nu 3,5 jaar geleden dat hij overleed. Het slijt niet, maar zo langzamerhand wordt het dragelijk. En ik denk dat ik er inderdaad wel zal komen. Daar ga ik van uit. Ik moet wel.
Toen ik nog alleen was had ik ook niet zoveel structuur. Het enige was dat ik voor 12 uur ‘s avonds in bede wilde liggen. Maar ja, als je dan nog anderhalf uur leest word je ‘s morgens ook weer later wakker. En toch mocht ik het wel van mezelf! 🙂
Ik mag heel veel van mezelf, maar dat is het hem nou juist. Ik mag zóveel dat ik in feite nergens meer aan toe kom. Die dagstructuur heb ik wel hoor; ik wil uiterlijk half elf in bed liggen met een paar sudokoetjes 🤓 en ik sta tussen 7 en 9 ergens op (dat varieert).
Nou ik heb geen intenties om een boek te schrijven maar momenteel houd ik een soort dagblog bij,’gedwongen’ min of meer door de omstandigheden. De schipper is nl erg ziek en dan kan hij het misschien ooit eens terug lezen.
Een structuur die je waarschijnlijk liever niet had gehad. Maar toch wel nuttig. Klopt het overigens dat ik niet meer kan meelezen op je blog, of heb ik ergens een wachtwoord gemist?
Dat laatse,zal je mailen.