…
Het is afgeladen druk op de terrasjes en op straat in de Rua das Portas de Santo AntΓ£o. Mannen met een ijzeren glimlach proberen Kornelis en Suzanna goedkope Italiaanse visrestaurantjes in te lokken. Maar in de betegelde Moorse binnenplaats van het Casa do Alentejo hangt een weldadige stilte. Tussen de hoefijzervormige bogen klatert alleen een straaltje water uit het stenen fonteintje. Ze lopen de statige marmeren trap op naar de derde verdieping. De kleine eetzaal zit al bijna vol. Een ober met een voorschoot leidt ze tussen de roezemoezende gasten naar een tafeltje aan de zijkant. Hij geeft ze de kaart en zet een mandje met brood, en bakjes met worst en olijven neer.Β Ze vouwen de kaart open en bestuderen het menu.Β Kornelis lacht.
βHet lijkt me allemaal heerlijk. Ik heb geen idee. Wat zullen we doen?β
βNou, in de brochure op de hotelkamer stond dat het varkensvlees hier erg speciaal is, omdat het komt van kleine zwarte Iberische varkentjes die vrij rondlopen op de Alentejaanse vlaktes. En ze zeggen ook dat de porco a alentejano het lekkerst is. Dan wordt het vlees gemengd met zeevruchten en gebakken aardappelen. Een soort surf en turf zeg maar.β
βNou, laten we dan maar niet moeilijk doen. Dat lijkt me wel wat.βΒ Kornelis wenkt de ober en bestelt tweemaal carne de porco Γ alentejano, met een karaf rode wijn. Hij steekt een olijf in zijn mond en wijst naar de azulejos* op de muren. Terwijl Suzanna belangstellend opzij kijkt, schuift hij onder tafel zijn hand tussen haar benen. Suzanna krijgt een kleur.
βNelis!β sist ze fluisterend, terwijl ze zijn hand wegduwt. βNiet doen! Wat moeten ze wel niet van ons denken?β
βDat je een lekker stuk bent,β fluistert Kornelis terug.
De ober brengt hun bestelling. Suzanne neemt een hap van het vlees en sluit haar ogen. ‘Verrukkelijk! Joh, wat is dit lekker.’Β Ze eten in stilte, tot Suzanna haar keel schraapt. ‘Nelis?’ vraagt ze voorzichtig.
βJa?β
βDat van vanmiddag. Had je dat van tevoren bedacht?β
βWat bedoel je?β
βNou, met dat een twee drie vier vijf?β
‘Oh dat. Nee, dat kwam zomaar in me op. Maar ik had er wel eens een beetje over gefantaseerd. Hoe vond jij het?β
βSpannend,β zegt Suzanna zacht.
βJa? Wat vond je spannend?β
βDat ik geen kant meer op kon. Het voelde heel raar. Ik vond het eng, want ik wist dat je iets geks met me ging doen en toch voelde ik me veilig.β
βEn dat een twee drie vier vijf?β
βJa, ook. Toen ik op mijn buik lag en je op mijn billen sloeg. Ik werd er opgewonden van. En van je fluisterstem ook. Dat wist ik niet van mezelf. Hoe vond jij het?β
βOpwindend.βΒ Zwijgend drinken ze hun wijn.
βNelis?β
βHmm?β
βToen we daarna vreeΓ«n, hΓ¨?β
βJa?β
βToen kwam ik heel erg.β
βEcht?β Kornelis kijkt haar belangstellend aan.
βJa, omdat het zo spannend was. Net als in mijn fantasie.β
βWat voor fantasie?β
βDie heb ik je nog nooit verteld. Ik heb hem al heel lang.β
βO?β
βAls klein meisje had ik een keer een enge droom. Over dat ik alleen in een donker bos was.β
Kornelis trekt een wenkbrauw op. βJa?β
βJa. En later heb ik daar verder over gefantaseerd.β
βO?β Hij fronst en zijn tweede wenkbrauw kruipt ook omhoog.
βZal ik hem vertellen?β
‘Je zal wel moeten, want nu ben ik hartstikke nieuwsgierig.’
*azulejo’s kleurige, geglazuurde tegeltjes
This photo is courtesy of heatheronhertravels.com
Deze mensen gaan me steeds meer verbazen en interesseren.
Hahaha, ja stille wateren…
Nog even en ze komen hun hotel niet meer uit.
Vraagje, zijn die goedkope ‘Italiaanse’ visrestaurantjes een vergissing of is het met opzet.
Nee, dat is geen vergissing. Er zitten in dat straatje veel restaurantjes die de argeloze voorbijganger naar binnen probeert te hengelen, op een manier die doet denken aan de drukke Italiaanse (of ook wel Spaanse) toeristencentra. Ze noemen die hengelaars ook wel ‘proppers’. Misschien moet ik dat ‘Italiaanse’ tussen aanhalingstekens zetten, of toch iets meer uitweiden over wat daar gebeurt?
Helaas word je tegenwoordig voortdurend op een agressieve manier aangeklampt in deze straat, in Casa do Alentejo is het eten authentiek en voor een heerlijke lunch ben je ongeveer 20 euro p.p. kwijt. Een van mijn favorieten in Lissabon !
Ah je bedoelt de manier van doen.Vreselijk irritant dat hengelen.
We rollen heel stiekem de grijze tinten in op het kleurige eiland, die vakantie kan niet meer stuk voor de echtelieden.
Nee, dit gaat hem helemaal worden π
Het zou me niet verbazen als er nog “hulpstukken” uit de koffers rollen;-)
π als het zo ver komt, gaat het verhaal naar de 18plus siteπ
Whahahaha
Dag Joke, Op mijn blog over Lissabon zag ik een verwijzing van uw blog naar het mijne. Wat schrijft u leuk, en ook heel grappig! De volgende keer dat in in Casa do Alentejo ga lunchen zal ik aan Suzanna en Kornelis denken, haha! Groet van Julie Kruijs
Hallo Julie, dank voor het compliment. Ik vond het een leuk toeval dat iemand nog niet zo lang geleden een uitgebreide review had geplaatst over de Casa do Alentejo, dat ik het niet kon nalaten om mijn lezers daar op te wijzen.
Over Lissabon en omgeving schrijf ik al sinds 2008 op mijn blog. Het is een heerlijke stad! Ik bezit al vele jaren een appartement in het historische centrum. 10 minuten lopen en je zit aan de lunch in Casa do Alentejo. Blog: https://www.thelisbonconnection.com/
Het lijkt me heel fijn om daar te wonen. Ik ben er, alweer tien jaar geleden, een week geweest en de stad heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Vandaar dat ik Lissabon gebruik als achtergrond voor (een deel) van mijn feuilleton.