Joan Baez 1966, bron wiki commons.
Joan Baez (1941) is voor mij de personificatie van de protestgeneratie en vooral van Woodstock (1969). Helemaal mijn tijd. Ze zong vaak met Bob Dylan (1941), eveneens een protestzanger uit die tijd. Dit lied, Donna Donna, was – voor zover ik het mij herinner – zo ongeveer het eerste wat ik van haar hoorde. Het stamt uit 1960 en ik krijg nog steeds kippenvel als ik het hoor.
In 2018 zong ze het nog eens in Berlijn. Minstens zo mooi. In februari 2019 gaf ze het allerlaatste concert van haar afscheidstournee in Carré, Amsterdam. Het zingen begon haar teveel moeite te kosten (Trouw, 5 februari 2019).
Zoveel mooier dan er nu tegen dierenleed geprotesteerd wordt, komt zoveel beter binnen. Inderdaad ook de oude Joan zingt nog prachtig, indrukwekkend hoor. Niets te veel 2x hetzelfde nummer luisteren.
Oh ja Joan Baez, ik vond haar ook geweldig. Lang geleden dat ik dit nummer hoorde. Ik vond het nummer ‘The night they drove old Dixie down’ zo’n heerlijk nummer. Leuk om weer te horen want die heb ik even opgezocht.
Mooi! Hierdoor heb ik weer naar Joan Baez geluisterd en Eric Clapton. Dankjewel!
De naam en de titel weet ik nog, verder ging ze aan me voorbij. Ik weet niet waarom.
Ach, weet je, er was zó veel zó verschrikkelijk goed in die tijd, dat het bijna onmogelijk is om alles nog te weten. Maar zo af en toe komt er wat voorbij waarvan je denkt ‘oja, die hadden we ook nog.’ Dus het is je vergeven 😌