2020: Virtueel gaat Real Life

Aarzelend pak ik de klink van de verveloze deur, laat meteen weer los en kijk nog eens naar het nummer. Hier is het. Parkstraat 6 stond er in het forum, maandagavond acht uur precies. Het is nu vijf vóór, dus mooi op tijd. Ik schuif mijn rode petje met de M omhoog, ga op mijn tenen staan en tuur door een gebarsten ruitje naar binnen.
“Zie je wat?”
Van schrik duw ik de klink naar beneden. De deur springt open en ik tuimel een donkere ruimte in.
“Ojé, heb je je bezeerd?” klinkt het bezorgd.  Een schakelaar wordt omgeknipt en een klein halletje baadt in het licht. Ik knipper met mijn ogen en kijk verlegen naar boven, recht in het vriendelijk bezorgde gezicht van een wat onguur uitziend type in een bomberjack.
“Ik ben gevallen.”
“Ja, dat zie ik en dat was mijn schuld. Sorry, dat ik je aan het schrikken heb gemaakt.”
Ik krabbel overeind en sla het stof van mijn blauwe broek. “Ik keek of ik iemand zag, maar het was alleen maar donker.”
“Je komt zeker voor de instructieavond van het vakantiekamp hè?”
“Nou, eh voor First Life…”
“ Dan ben je goed. Ik moet hier ook zijn; loop maar achter mij aan.” De man duwt een klapdeur open en loopt een zaaltje binnen waarin druk geroezemoesd wordt.

Als ik al die gezellig pratende mensen zie, ben ik even uit het veld geslagen. Voorzichtig kijk ik om me heen. Durf ik wel verder? Natuurlijk durf ik dat. Dit is stukken makkelijker dan de 32 niveaus van mijn virtuele platform. Ik recht mijn schouders en loop achter het bomberjack aan. Aan tafeltjes zitten allerlei personages geanimeerd te praten. Leuk, precies wat ik zoek. Achterin staat een vrouw met lang bruin haar in een vlecht, een frons boven haar wenkbrauwen. Ze maakt aantekeningen. Als ze opkijkt en de man naast mij ziet, licht haar zorgelijke gezicht op.
“Ha, Niko, het wachten was op jou. Het is volle bak, leuk hè? En nu jij er bent, kunnen we beginnen.” De man – Niko weet ik nu – loopt op haar af, trekt even aan haar vlecht en drukt een kus op haar hoofd.
“Lara! Wat fijn dat je op mij zat te wachten. Dat zal ik onthouden.” De aangesprokene zegt niets, maar steekt haar tong uit en bloost. Niko loopt door en woelt in het voorbijgaan in wat haardossen bij wijze van groet. Dan draait hij zich om. “Is iedereen er al? Ik schaam me diep, maar niet heus.” Dan wijst hij op mij. Ik ben een beetje achteraf blijven staan. “Ik heb nog een nieuwe meegebracht, beetje bleu misschien, maar dat gaat er wel af in het kamp.”
“Ja, daar zorg jij wel voor,” lacht de vrouw. Ze steekt haar hand uit. “Hallo, ik ben Lara,” zegt ze vriendelijk, “wie ben jij?”
“Mario, mevrouw.”
“Laat dat mevrouw er maar af hoor, we zijn hier onder elkaar. Welkom bij de club. Je kunt daar je petje kwijt.” Lara wijst op een bank die kreunt onder de last van een lading hoog op elkaar gestapelde jassen en petten. “Als iedereen even wil luisteren!” Ze kijkt de zaal in. Hier en daar wordt driftig gesist. Het geroezemoes wordt langzaam minder. “Welkom allemaal. Ik ben overdonderd door de opkomst van vanavond. Fijn dat we dit jaar weer real life kunnen draaien. Dat is wel eens anders geweest, zoals velen van jullie weten. Toen we nog onder de naam Licht en Lucht werkten en onze kampen Jeugdduin1 en 2 heetten, werd het langzamerhand steeds minder.” Ze draait zich half om en gebaart naar een groepje jonge mensen. “Vijf jaar geleden ben ik hier met Kratos, Lloyd, Sheena en Geenis van Tales of Symphony opnieuw begonnen, omdat we de Nintendo’s, de Playstations en de hele virtuele wereld spuugzat waren. Wij wilden voor het echie. Leuk dat ons initiatief jullie ook aanspreekt.” De zaal knikt instemmend. “Oké, op de film over een First Life vakantieweek van vorig jaar, kun je zien hoe het daar toegaat. Daarna kunnen jullie vragen stellen.” De lichten gaan uit en op een groot scherm ontrolt zich een wereld waar ik lang van heb gedroomd.

Vol indrukken kom ik een paar uur later thuis, steek mijn hoofd om de deur en wuif naar de jongen en het meisje die elk in hun eigen elektronische speelkubus zitten. “Ik ben er weer hoor.” Het jongetje bromt wat, maar zijn blik blijft hangen op het scherm aan de wand van zijn speelcel. Opgewonden geluiden spetteren de ruimte in. Driftig duwt hij op de toetsen van zijn navigatiecontroller. Hij juicht als de ontploffingen van het scherm afspatten. Een zucht ontsnapt mij; na bijna 30 jaar heb ik daar zó genoeg van. Ik wil de deur alweer dichttrekken als het meisje roept.
“Mario, kom es. Was het wat?”  Een beetje onwillig duw ik de deur weer open en klim op de bank in haar domein.
“Ja, leuke avond eigenlijk wel. Er was een film over de First Life van vorig jaar. Het ziet er dik gaaf uit. Je trekt van de zomer een hele week op met een groep van tien personages.
“Een héle week”, schrikt het meisje, “moet je daar dan ook slapen? Dat kan toch niet. Je bent nog nooit buiten geweest.”
Het jongetje kijkt verbaasd op: “Wie slaapt er nou buiten? Dan ben je toch niet goed snik?”
“Ach, welnee,” zeg ik kribbig, “ik slaap in mijn eigen spel. We gaan er elke dag ‘s morgens met de bus naartoe en komen ‘s middags weer terug.”
“Oh gelukkig, ik dacht al…”, hij richt zijn blik weer op het scherm.
Het meisje zet haar Game Boy op de oplader en mikt met haar een afstandbediening op een televisiescherm. Haar ogen gevestigd op de monitor die langzaam oplicht. “En wat doe je dan in zo’n week?”
“Nou, van alles, zwemmen, tafeltennissen, spelletjes. Dat mag je zelf weten. Het is buiten, in de duinen. Er staan grote tenten met vlaggetjes ertussen en er zijn bendes jonge mensen.”
“Nou, jij liever dan ik. Buiten, gatsie! Zand en modder, en al die enge beesten. Zijn daar wel computers? Hebben ze daar ook Wii en zo? En zijn zoveel mensen bij elkaar niet griezelig?”
Ik schiet in de lach. “Nee, er is niet eens elektriciteit geloof ik. En mensen zijn niet griezelig. Jij bent er zelf toch ook eentje?” Ik kom overeind en loop naar de deur. “Ik ga naar mijn console, welterusten.”
‘Slaap ze. Moet ik je morgen oproepen?”
“Nee, ik activeer mijn eigen weksysteem wel.”

Terug op mijn platform mijmer ik over de voorbije avond. Die film over de First Life van 2019 zag er gezellig uit. Heerlijk buiten, lekker rommelig, veel kinderen en jonge mensen, en personages natuurlijk, met vuile handen en gebruinde gezichten. Ook de gesprekken naderhand met al mijn collega-gamefiguren waren heel leuk. Niet alleen Lara Croft en Niko Belic waren er, maar ook Nathalie Brooks van de Secrets of Treasure House, en Scarlett van de Farm Frenzy zatenin de zaal. Cammy de S, Streetfighter chick met haar lange blonde vlechten herkende ik eerst niet in haar spijkerbroek ;-). En wat is Nathan Drake in het echt aardig! Dat had ik helemaal niet verwacht.

Ik vraag me trouwens af of die kinderen enig idee hebben hoe leuk de echte wereld is. Daar zouden ze echt iets meer over moeten weten. Misschien moet ik de I like button op Facebook aanklikken, bedenk ik ineens, of helpt het als ik op Hyves en MSN een link neerzet naar de website van First Life. Of iets met Twitter of sms. Ja natuurlijk! Dat is het! Twitteren en sms’en; Ga First Life met Super Mario. Misschien willen ze in de vakantie dan wel met me mee.

Delen