De C – Klasse (zwijmelen op zaterdag)
Wat mij nou toch gebeurde! Ik zat in de auto, zette de radio aan en viel midden in een liedje van Pierre Kartner, in de jaren zeventig en tachtig vooral bekend als Vader Abraham. Hij was de man van o.a. het Smurfenlied (‘kunnen jullie door een waterkraan?’), van het Kleine Café aan de Haven, van Zou het erg zijn lieve opa (met Wilma). en van Uche, uche, uche (met zijn Goede zonen) en nog veel meer.
Enfin ik val dus in dat liedje en al na de eerste strofe, knalden de tranen uit mijn kop (met dank aan Guus Kuijer – 1980). Ik kon verdorie niet meer stoppen en moest de radio uitzetten om een beetje tot mezelf te komen. Sta ik daar, de tranen biggelend over mijn wangen, te wachten tot het stoplicht op groen springt. Nou ben ik een enorm emotioneel mens. Ik kan om de duvel en zijn ouwe moer huilen. Laat me filmpjes zien van de bosbranden in Australië, vluchtelingen uit Syrië, zielige kinderen en geslagen hondjes en ik houd het niet droog. Ik lees berichten in de krant over de afbraak van de zorg en doorweekte kranten belanden in de papierbak. Ik luister naar Leonard Cohen, Herman van Veen, John Denver, I Muvrini, Placido Domingo en de vier Jaargetijden van Vivaldi en ik kom zakdoeken tekort.
Maar Vader Abraham? Het moet toch niet gekker worden!
Want je kinderen die willen je niet thuis
Je bent arm, daarom zit je in klasse C
In de voorkant in klas A daar tel je mee
En de kapper knipt in 1 minuut je haar
Je kijkt naar buiten en je ziet niet eens de zon
Want er staat een grote flat van grijs beton
Je eigen piepers jassen
Maar de zon kun je niet zien
In de C-klasse mag je nooit kleren passen
Niet eens je eigen wassen
Je zult wel zien
Met grote letters want je leesbril is weer zoek
En dan zit je eenzaam met je stil verdriet
Hardop te denken aan wat jij eens achterliet
En ze vragen “opa, jij gaat toch niet dood”
Ik verberg dan mijn gezicht in krullend haar
Van m’n kleinkind en ik denk “nog een paar jaar”
Je eigen piepers jassen
Maar de zon kun je niet zien
In de C-klasse mag je nooit kleren passen
Niet eens je eigen wassen
Je zult wel zien
Ja, dat kan, we zijn met veertig op een zaal
En ik staar dan naar het donkerbruin plafond
Vraag ik me af waarom m’n leven ooit begon
Van ‘t harde werken, dat was toch een deugd
“Arbeid adelt” zei m’n vader, die was wijs
Waarom zit ik hier dan eenzaam, oud en grijs
Je eigen piepers jassen
Maar de zon kun je niet zien
In de C-klasse mag je nooit kleren passen
Niet eens je eigen wassen
Je zult wel zien
Geweldig deze post. TOEN in 1980 waren er nog zorgcentra voor ouderen. Anno 2020 bijna niet meer. Je moet indicatie 4, 5 of 6 hebben om in een verpleeghuis te komen. Ik weet er alles van Joke vanuit mijn voormalige werk in de zorg.
Grtz Mara
Mijn eerste reactie hangt waarschijnlijk in de cloud. Nieuwe poging.
Dat volschieten herken ik wel, behalve dan bij Vader Abraham. Ik zit soms al te slikken als de jury bij maestro (ik noem maar wat) mooie woorden gebruikt. Slaat echt nergens op. Muziek en tekst wil ook de tranen wel omhoog brengen, maar van smartlappen schiet ik eerder in de lach.
Wat ik al schreef; ik heb daar meestal ook geen last van, van die smartlappen dan, omdat het er allemaal zo dik bovenop ligt. Maar dat snelle ontroerd zijn, herken jij dus ook?