Pensioen moet je doen – 3

vervolg van pensioen moet je doen – 2

Interessante ideeën
We begonnen met het het spreekwoordelijke kennismakingsrondje. En ik moet zeggen: boeiende mensen, stuk voor stuk. Allemaal afkomstig uit de zorg en/of het onderwijs. Allemaal met interessante ideeën over de inrichting van hun toekomst, of hoe ze daar al mee bezig waren. Ze waren vooral gekomen om die ideeën met gelijkgestemde (bijna-) pensionado’s te bespreken en om op nieuwe ideeën te komen. ‘Maar,’ zei de professionele trainer, adviseur en voormalig leefstijl-coach, ‘daar kunnen we niet meteen op ingaan, want iedereen moet aan het woord komen en de workshop wacht.’

Afbeelding van Ben Kerckx via Pixabay

PowerPoint met theorie
Eerst kregen we een PowerPoint met een opsomming van waar je mee te maken kan krijgen als je oud wordt: een lager inkomen, veel meer vrije tijd, verlies van collega’s, overlijden van een echtgenoot, of ziek worden (want dat weet je allemaal nog niet als je met pensioen gaat). Het sluitstuk vormde het woord polyfarmacie¹, wat volgens onze professionele trainer, adviseur en voormalig leefstijl-coach, een verzamelnaam was voor alle eerdergenoemde zaken. En dat vertel je dan met droge ogen aan een zaal vol verpleegkundigen en ander zorgprofessionals.
Vervolgens vertoonde ze een sheet met tips voor het ouder worden: goed blijven eten, veel bewegen, niet vergeten te drinken en een puzzeltje op zijn tijd, om te voorkomen dat je dement wordt. (Goh!)
(¹polyfarmacie = gebruik van 5 of meer geneesmiddelen)

Positief blijven en vragenlijstjes
Mevrouw haalde er haar ouders bij. Die waren vorig jaar met pensioen gegaan en ze was erg trots op hen, want ze deden het geweldig. Ze hadden een plan gemaakt om te gaan reizen. Die hadden het goed voor elkaar. Dat gunde ze ons ook.
“Ja maar,” waagde ik op te merken, “als je eenmaal zo’n plan hebt, moet je natuurlijk wel gezond blijven en zeker niet doodgaan, want dan sta je daar met je gezamenlijke plannetje.” Ja, nee, natuurlijk, kon gebeuren, sprak vanzelf. Maar over negatieve dingen wilde ze niet praten. Vooruitkijken, dat was de bedoeling.

Creatief èn interactief!
Trouwens, voordat we echt konden beginnen, had ze nog een paar vragenlijstjes (tuurlijk). Hoe zag onze sociale omgeving eruit? Wat deden we zoal op een dag? Hoeveel energie hadden we nog? Op elke stukje vragenlijst mocht je dan een cijfer plakken, of een smiley als je dat leuker vond (creatief!). Daarna kon je kiezen waar je eerst aan ging werken. Werden dat de lage cijfertjes, dus daar waar het slecht -of nog slechter- met je ging? Of besloot je juist aandacht te geven aan de hoge cijfertjes, omdat het daar nou net zo goed ging? Nee, geen tijd om erover te praten, dat kwam later wel en verder ging het weer.

We kregen een vol getypt A-viertje met 150 (zegge honderdvijftig!) normen en waarden die mensen kunnen hebben. Uit die 150 normen en waarden mocht je er 5 (zegge vijf!) kiezen die jou aanspraken. Die mocht je elk afzonderlijk op fel gekleurde post its schrijven, want het ging om jouw eigen normen en waarden. En die gekleurde papiertjes? Die waren om het gezellig te maken, want met pensioen gaan is gewoon een positieve bezigheid.

Tijdens het interactieve gedeelte mochten we onze gekleurde velletjes op een rijtje leggen, met bovenaan de belangrijkste en onderaan de minst belangrijke van de vijf. Daar kon je dan een paar minuten over praten met je buurvrouw of buurman (te gek joh!)

Ken u mijn ook segge wanneer het pauwse is? (met dank aan Wim Sonneveld)
En toen was het pauze: kopje thee, kopje koffie, glaasje water, chocolaatje, plasje doen en dóór, want de tijd vloog.

Rode draad?
Met de resultaten van de vragenlijstjes en de op volgorde gelegde gekleurde papiertjes, maakten we vervolgens ons Persoonlijke Pensioenplan. Dat stond dan ook in grote groene letters geprint op een dik vel geel papier dat werd uitgedeeld:  Persoonlijk Pensioenplan van: …waar je je eigen naam kon invullen (want workshop).
Daaronder wat ruimte om op te schrijven aan welke gebied(en) je de komende tijd aandacht wilde besteden. Dat kon je afleiden uit de vragenlijstjes de je net had ingevuld. Vervolgens mocht je je kernwaarden noteren, wat weer bleek uit de gekleurde papiertjes. Daarna was de vraag welke rode draad je in je toekomstvisie ziet.
‘Pardon? Toekomstvisie?’
Tja, daar was geen tijd meer voor. De doelstellingen voor je pensioen moesten nog aan bod komen en ook die kon je zelf uit de vragenlijstjes halen. Daarna mochten we hoogst persoonlijk bedenken wat we nodig hadden om die doelen te behalen, want -helaas- het was alweer tijd om naar huis te gaan.

Lang verhaal kort
Tot slot liet onze professionele trainer, adviseur en voormalig leefstijl-coach, nog snel een overzichtje zien van wat zij had bedacht dat je zoal kunt doen na je pensioen: door blijven werken, minder gaan werken, vrijwilligerswerk zoeken, lekker genieten, op je kleinkinderen passen, reisjes maken. En dat betekende, naar mijn -niet zo bescheiden- mening, dat we uiteindelijk met lege handen naar huis gingen, of hooguit met een heel stel open deuren.

Open deuren, afbeelding van Michael Gaida via Pixabay

Over deuren gesproken; na afloop moesten we ook weer door de ‘Engelse’ draaideur naar buiten. Maar op de terugweg bleek die ineens gewoon rechtsom te draaien. Wat tot gevolg had dat iedereen weer de verkeerde kant op stond te duwen (goed voor dat ouwe brein: neem nooit aan dat een eenmaal opgelost probleem altijd op dezelfde manier kan worden opgelost). Gelukkig kwam de speciaal daarvoor aangestelde jongeman instructies geven over hoe we het gebouw konden verlaten.