Zonder structuur
Iedereen in mijn omgeving is druk.
Ziekenhuismedewerkers vooral met zorg op de intensive care, andere zorgmedewerkers in verpleeghuizen en bij de thuiszorg, vuilnismannen, postbezorgers, vakkenvullers, kassamedewerkers, winkelwagentjespoetsers, politie, handhavers, brandweermannen, noem ze maar op. Allemaal zijn ze onze helden.
Andere helden zijn mensen die al weken van huis uit werken, of hun baan (hopelijk tijdelijk) kwijt zijn: met het omhooghouden van alle ballen in de lucht: kinderen thuis lesgeven, thuis werken voor de baas, met coronastress dealen, enzovoort enzoverder. Ander ruimen driftig huis, tuin, schuur en/of zolder en garage op. Weer anderen doen hartstochtelijk mee met alle gym- en knutselfratsen die voor thuisblijvers op YouTube of Facebook in elkaar worden gezet. En nog weer anderen schrijven zich de blaren op hun vingers aan verhalen, gedichten, beschouwingen en diepe filosofieën over corona, onze intelligente lock down, 5G en/of complot theorieën. Er worden coronaliederen geschreven, liedjeszangers gaan de buurten in om voor flats met veel ouderen en verzorgings- en verpleeghuizen een openluchtconcert te geven, sportleraren geven hun oefeningen in de buitenlucht voor al die thuisblijvende ouderen. Dan heb je ook nog mensen die boodschappen doen voor ouderen en mensen met een zwakkere gezondheid die nu allemaal binnen moeten blijven.
Ik doe dat allemaal niet. Toch heb genoeg plannen; ik schrijf aan het levensverhaal van een goede vriend, ik heb stapels aanzetten voor verhalen of essays, een vervolgverhaal schreeuwt om nog meer afleveringen, mijn berging kan wel een bezempje gebruiken en die vierendertig verhuisdozen, vol uit te zoeken spullen die al een paar jaar staan te verpieteren, schreeuwen al die tijd ook al om verlossing.
Mijn inloopkast
En dan mijn administratie. Belangrijke papieren doe ik in ordners; financiële zaken, verzekeringen, gezondheid, water en energie, belastingen, gebruiksaanwijzingen, garantie-bewijzen. Noem het op en ik heb er een map van. Handig en overzichtelijk. Jazeker, totdat ik drie jaar geleden ging verhuizen. Sindsdien heb ik naast die prachtige rij ordners, ook verschillende stapels met papieren liggen die daar nog in moeten belanden. Trouwens, veel van die administratieve dingetjes staat ook op mijn computer, in de e-mailbox en in aparte mappen bij mijn documenten. Zo kan ik snel alles terugvinden.
Kortom; zat te doen, maar het zit er niet in. Het zit er al een poos niet in, ik functioneer al jaren op een langzame toer, maar sinds corona lijkt er nog veel minder in te zitten. Ik kijk ‘s morgens naar mijn to do lijstje, denk: ‘Ja, dat ga ik doen’ en dan schuif ik achter de computer. Mailtjes lezen en beantwoorden en daarna verplaats ik me naar Facebook, waar ik vervolgens zeker anderhalf uur blijf zitten, omdat ik – na het lezen van de nieuwe berichten en mijn commentaar daarop – ‘even’ een spelletje doe. Als ik me daarvan weet los te rukken, verdwijn ik naar Twitter. Nou, dan weet je het wel, mijn hemel. Want ik bemoei me graag met allerlei zaken. Ik lees wat er al gezegd is over zo’n onderwerp en like sommige bijdragen of reageer erop, ik kijk wie mijn bijdragen heeft geliked of erop gereageerd en vervolgens plemp ik mijn mening lekker onder nog weer andere meningen. Dus dan ben ik zo weer een flink uurtje verder. Ondertussen ligt mijn to do lijstje geduldig te wachten tot ik het de volgende dag weer even over zijn bolletje aai. Ik ben dolblij dat ik niets heb met Instagram, Snapchat of TikTok. Ik zou nog meer tijd tekort komen.
Het eigenaardige is; ik ben gepensioneerd, dus ik kon de invulling van mijn dagen al helemaal zelf bepalen, maar sinds corona is zelfs die minimale structuur helemaal weg. Hele dagen hang ik maar een beetje; voor de computer (of is het erachter?) roer ik mij op de sociale media, voor de tv watch ik enorm binge, en ik kan me ook langdurig verdiepen in de krant die ik vroeger in anderhalf uur uit had. Zelfs aan het lezen van een goed boek kom ik niet meer toe. Wat zeg ik? Ook het lezen van flutboeken en tijdschriften behoort al niet meer tot mijn repertoire.
Samengevat: alles is vloeibaar.
Gelukkig houd ik mezelf en mijn huis nog een beetje schoon. Dat dan weer wel.
Ik doe eigenlijk niets anders dan ik altijd doe de laatste jaren. Overdag maak ik een stevige wandeling (ja, dat is geen probleem in noord Nederland) en ‘s avonds en ‘s nachts werk ik aan mijn roman. Het grappige is dat mijn vrienden bepaalde klusjes die gepaard gaan met een vrijwilligersproject waar we bij betrokken ben gaarne naar mij toeschuiven omdat ik ‘toch tijd zat heb’. Nu zitten zij thuis uit hun neus te eten en gaat dat ‘argument’ niet langer op. Ik twijfel nog of ik hen deze bevinding onder de intussen leeggegeten neus zal wrijven of niet. 🙂
Wanneer slaap jij dan? Of ben jij een van de gezegende mensen die met een paar uurtje slaap toekan?
Naarmate ik ouder word kan ik met minder slaap toe, maar dat schijnt vrij normaal te zijn. Ik slaap nu meestal zes tot zes en half uur per…. ochtend. Ja, ik ben een van die mensen die nu het vroege vogelgezang hoort, en daarmee vredig inslaapt. 🙂
Gelukkig houd je jezelf nog schoon (-:
Mijn dagen zijn weinig anders dan anders. Alleen is het huis voller en daardoor ook mijn hoofd.
Hou je goed!
Nou ja, mezelf schoonhouden dat is op zich niet zo moeilijk, maar dat huis. Ik heb een neiging tot slordigheid die ik al mijn hele leven zoveel mogelijk heb weten te onderdrukken. Dat wordt nu erg moeilijk, omdat er ‘toch niemand komt’. Dus geregeld moet ik in de ochtend de kook- en afwasrommel van de vorige dag wegwerken. Snie echt leuk. 😏
Ook ik mis de regelmaat en structuur van een gewone dag.
Met respect voor alle mensen die de ballen toch nog hoog weten te houden.
Stille groet,
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die (zelfopgelegde) structuur mist
Heel erg herkenbaar Pfff…