9. Santa Justa elevator

Tram 28 Lissabon, eigen foto

‘Ik vond het een reuze goed idee van Antas,’ zegt Kornelis, ‘ik bedoel, we hadden hier maar twee dagen en op deze manier hebben we een groot deel van de stad kunnen zien.’
‘Zeker! En wat zijn die trammetjes leuk. Vooral dat stukje naar de bovenstad. Poeh, het leek net alsof de tram het niet zou redden. En zag je hoe die twee trams elkaar moesten passeren? Dat ze niet uit de rails liepen, vind ik nog steeds een wonder.’
‘Ach, dat zijn de conducteurs wel gewend, joh. Het is eigenlijk net als bij ons in de Leidsestraat in Amsterdam, daar moeten de trams ook op elkaar wachten om de straat door te kunnen.’

Gearmd lopen Kornelis en Suzanna in het licht van de straatlantaarns over het Dom Pedro IV plein naar de Rua de Santa Justa. De winkeltjes zijn al dicht, maar onder de caféparasols en bij de uitgestalde gebakjes van de pastelaria’s gaat het leven uitbundig door. Onderweg stoppen ze even bij het ginjabarretje dat Antas had aangeraden. Het kersenlikeurtje gaat erin als… een kersenlikeurtje in een chocoladebakje.
‘Mijn hemel, Nelis, wat lekker en het is helemaal niet zoet, eerder een beetje zuur en bitter. En het cupje is van chocola, zie je dat?’
‘Ja, ik zie het en ik proef het ook. Heerlijk hoor. Ik denk dat ik er nog eentje neem.’
‘Nee niet doen! Antas zei toch dat het meteen in je benen zakt? Ik voel het al in mijn knieën. Hoeveel alcohol zit daar wel niet in?’

Foto van BineHerzog – A Ginjinha

‘Nou ja, jij krijgt thuis al rode wangen als je maar naar een glas wijn kíjkt, dus dat zegt helemaal niks. En het is likeur, dus er zit op zijn minst 15% in, maar als ik het zo proef, en jouw reactie zie, denk ik dat hier zeker 20% in zit, als het niet meer is.’
‘Ik vind dat we het hier bij moeten laten. We gaan nog naar de Santa Justa lift en Antas zei dat er dan nog iets speciaals te zien is. Dus dan moeten we daar niet als twee dronken drellen aan komen lopen.’
‘Oké, maar als we vanavond teruggaan naar het hotel, wil ik hier nog wel een keertje langs.’

Ze lopen verder over het Rossio. Aan het eind van het straatje gaat een stenen trap omhoog naar de verlichte kolommen van de gietijzeren lift uit het industriële tijdperk. Als een enorme topzware vierkante paddenstoel verrijst hij tussen de huizen in de lucht. Bovenop de zes etages met neogotische spitsbogen staat een grote verlichte trans. Kornelis en Suzanna lopen de houten liftcabine in. In de hoek, achter een paar andere passagiers, staat de oude doofstomme man in een sjofel uniform. Wat aarzelend reikt Kornelis hem een briefje van vijftig euro aan. De man steekt het geld achteloos in zijn zak en start de lift.

‘Kijk daar,’ zegt Suzanna, als ze op de trans rond de liftschacht staan, ‘dat plein met die golvende mozaïekvloer. Dat is het Rossio. Dus ons hotel moet daar achter liggen.’
Via een van de spiraalvormige trappen klimmen ze nog hoger, naar het dak van de Santa Just lift. Een Melkweg van een miljoen twinkelende lichtjes ligt over de stad. Kleine lichtbundels van auto’s schuiven tussen de donkere daken over de plattegrond van Lissabon. Op de Taag vaart het verlichte kasteel van een cruiseschip en zelfs het schorre geluid van een scheepstoeter is even hoorbaar boven het nu fluisterzachte leven beneden.

Santa Justa elevator, eigen foto

‘Antas heeft gelijk,’ zegt Suzanna. ‘Wat een uitzicht. Adembenemend.’
‘Ja, erg mooi, maar hadden we niet net als iedereen gewoon een kaartje kunnen nemen? Waarom moesten we van Antas die man vijftig euro geven?’
‘Antas zegt zoiets niet voor niks. Er komt vast nog wel iets bijzonders.’

En daar heeft Suzanna gelijk in. Want als ze samen met de andere passagiers willen uitstappen, houdt de oude man ze met zijn arm tegen. Hij wenkt een jongen, die de bediening overneemt. De lift zakt ondergronds verder en stopt ergens in het donker. Suzanna voelt tintelingen door haar lichaam lopen. Ze lopen achter de oude man aan door de machinekamer, waar grote, groen geschilderde elektromotoren de staalkabels van de elevator aandrijven. De oude verdwijnt door een klein deurtje een donkere tunnel in, die slechts verlicht wordt door een paar kale peertjes. Kornelis en Suzanna lopen hem hand in hand achterna.  Een eind verder opent de man een andere deur en wenkt ze naar binnen. Er is niets anders te zien dan eenzelfde duistere gang, maar nu echoën flarden gedempte muziek ze tegemoet tegen de wanden van het donkere portaal.

HET AVONTUUR ZIT IN JEZELF, is een reisfeuilleton, langs de afgrond van de liefde, in vier delen. Dit is aflevering 9 van deel 2 (Het volle leven). Andere afleveringen van deel 2 staan hieronder (de gekleurde zijn al aanklikbaar, de zwarte nog niet).

Portela Airport  – Avenida Palace – Casa Alentejo – Het bos met de oren en de ogen – Middeleeuwse porno en achterlijke folklore – De verzoekingen van Antonius abt – Omgekeerde trechters en mosselschelpen – De balzaal – Santa Justa Elevator – Welkom aan boord/18 – De bar/18 – Eerst vergelijken, dan pas kiezen – Een kille tocht/18
N.B. Enkele afleveringen van deel 2 zijn gemarkeerd met 18+. Het wachtwoord dat je daarvoor nodig hebt, kun hier opvragen.

Deel I nog niet gelezen? Klik hier: Paradijs Avonturenreizen