Afdingen

Als peuter walgde ik van de stinkende groene bolletjes die ze spruitjes noemen. Maar mijn ouders waren er dol op, dus elke zondag stond de groente op tafel.
“Lekker hoor, spruitjes, hmmm.” Met een verzaligd gezicht prikte mijn moeder dan zo’n groene knikker aan haar vork en bracht die naar haar mond. Maar ik hield de mijne stijf dicht. Ja, ik zou me daar een beetje zo’n stinkend groen kreng in mijn mond laten stoppen. Geen haar op mijn blonde hoofdje die er zelfs maar over piekerde.
“Dat moet je anders doen,” mijn vader nam het hoofdschuddend over; “ tjoeketjoeketjoeke, daar komt het treintje en nu gaat hij het stationnetje in…,” hij sperde zijn mond open, liet de spruit erin vallen en kauwde: “héérlijk! Nou jij.” Maar treintjes, vliegtuigjes of autootjes; met spruitjes bleven ze buiten. Wat dachten ze wel? Dat ik van de pot gerukt was? Ik dacht het niet. Ik wilde ze niet geprakt, niet met appelmoes en niet met suiker. Spruiten waren niet voor mij, al gingen ze op hun kop staan.

Vanaf mijn zevende vonden mijn ouders dat ik toch echt spruitjes moest leren eten. Ze prakten ze door mijn aardappelen en eisten dat ik mijn bord leegat. Ik vertikte het en bleef roerloos achter mijn koud geworden prakje zitten.
Dat ging zo enkele weken door, tot mijn moeder het zat werd; “Weet je wat?” zei ze, “je eet de helft, dan krijg je daarna een extra lekker toetje.” Ik schudde mijn hoofd.
“Joh, spruitjes zijn hartstikke lekker, drie hapjes dan?” Zwijgend draaide ik mijn hoofd weg. “Oké, één spruitje door alle aardappelen, dan proef je er niets van.”

Ik bleef weigeren en na een jaar gaven mijn ouders het op. Vanaf toen kwam er op zondag óók spinazie op tafel. Dat lustte ik wel.

=========================

Méér lezen over afdingen? Surf naar Plato. Daar staan ook de spelregels voor de WE300.