Bijna Kerst – 2

Volgens de VVV woont de Kerstman (de Finnen noemen hem Joulupukki) – , met zijn Kerstvrouw (Joulumuori op zijn Fins), vanaf begin november tot de dag voor Kerstmis, in Rovaniemi, de hoofdstad van Fins Lapland. Daar krijgen ze elke dag bezoek uit de hele wereld. Elven verkopen er bomen, ballen, lichtjes en andere kerstversieringen. De Kerstvrouw bakt koekjes, taart en kerstbrood, de vogels fluiten kerstliedjes en je hoort vrolijk klokkenspel op de achtergrond.
‘Dat lijkt me wel wat,’ zei Rudolf, ‘ik kan bezoekers de weg wijzen, of de Kerstman aflossen als hij even naar de wc moet.’
‘Dacht ik ook, ‘zei Jonker, ‘ik zeg; kerstmuts op en gewoon doen!’

Ze stapten op de bus naar Groningen namen daar de trein, via Kopenhagen in Denemarken en Stockholm in Zweden, naar Sundsval. Vanaf Sundsval reed een oud stoomtrammetje tot aan de grens met Finland, waar ze verder mee mochten liften naar Lapland in een vrachtwagen vol kerstbomen. Het was koud! Overdag was het nóg min 10. Maar ze waren goed gekerstmutst en hielden de moed erin met het zingen van kerstliederen.

Halverwege Lapland wilde de chauffeur niet verder. ‘Kom op zeg,’ zei die, ‘ik zit nu al te vernikkelen en bij in Rovaniemi is het nóg kouder. Nee, dank je beleefd, maar hier is mijn eindpunt.’
‘Ik wil alleen maar goed doen,’zei Rudolf, terwijl hij langzaam uit de cabine klom.
‘Komt door de media, die maken van elk spelletje een moeilijk spelletje,’ zei Jonker, ‘maar wij laten ons toch zeker niet kisten! Willen we naar de Noordpool? Dan gaan we naar de Noordpool!’

Vastbesloten trok hij Rudolf mee naar een sneeuwgarage. Daar huurden ze een arrenslee, compleet met twee rendieren. Na een urenlange tocht door de dichte sneeuw, arriveerden ze in het Kerstdorp. Naast en rond het sprookjesachtig verlichte Kersthuis stonden reusachtige sneeuwpoppen en kerstbomen vol versieringen. Christmas House, meldde een bordje boven de ingang. ‘Ach, weer eens wat anders dan Holland House,’ mompelde Jonker in zichzelf.

Ze parkeerden de slee, bonden de rendieren aan een hek en beklommen de houten trap naar de eerste verdieping waar enorme stoelen stonden. Daar moesten ze even wachten.
‘Verrek,’ zei Jonker ‘wat een grote meubels. Ik ben toch geen kleintje, maar ik kijk gewoon tegen de onderkant van de tafels en stoelen aan. Ik lijk wel een kind.’
‘Ik wil alleen maar goed doen,’zei Rudolf.
‘Komt door de media, die maken van elk spelletje een stom spelletje’ zei zijn vriend.

Na een paar minuten kwam de Kerstman, vrolijk lachend, met gespreide armen op hen af. Zijn witte baard hing tot ver op zijn ronde buik, hij had een roodfluwelen huispak aan en wollen pantoffels aan zijn voeten. ‘Ho-ho-ho,’ zei de Kerstman, ‘Rudolf, jongen, fijn dat je er bent, ik heb je zó gemist.’
‘Hè?’ reageerde Rudolf, ‘hoezo? Ik ben hier voor het eerst.’
‘Welnee, joh,’ schuddebuikte de Kerstman, ‘ik ben je vader en ik heb je jaren geleden de wereld ingestuurd om ervaring op te doen. En je bent nu zo door de wol geverfd door die zandbak, die optochten en dat Pietengedoe, dat ik je tot mijn Assistent benoem. Het is bijna Kerst, dus je kunt meteen beginnen.’
Jonker Wapendrager grijnsde; ‘Ik zei het toch?’
‘Ik wil alleen maar goed doen,’ zei Rudolf.
‘Komt door de Kerstman,’ zei Jonker, ‘die maakt overal een spelletje van.’

Kerstverhaal in twee delen (geïnspireerd door een schrijfwedstrijd in Straatnieuws Den Haag)
Lees wat vooraf ging.