Anne zat op de bank en keek lusteloos uit het raam. Buiten was het grijs en somber. Net zoals zij zich voelde. Dat was ooit anders geweest. Maar hoe? Met alle kracht die ze nog in zich had, bedacht Anne dat ze dit al eens eerder had meegemaakt. Hoe en waarom had ze het opnieuw zo ver laten komen? Wat was er gebeurd? Het irritante gezoem in haar hoofd werd luider. Nee, besloot ze, toen die twee regels door haar gedachten begonnen te tollen zonder dat er een antwoord kwam, dit heeft geen zin. Stop. Ander woord. Wat had ze toen ook al weer gedaan om normaal te worden? Moeten doen van haar Teun, haar toenmalige psycholoog? Rust nemen. Sjonge, wat een goed idee. Als dat alles was. Maar ze deed al niets anders dan slapen. Ze lag ’s avonds om acht uur in bed, sliep een gat in de dag en deed ’s middags weer een dutje. Dat wilde ze juist veranderen. Nee, het moest iets anders zijn, maar wat? Starend naar de grijze lucht, probeerde ze de woorden van Teun in haar geheugen te vangen. Ha! Daar was het! Leuke dingen doen. Ja, dat leek er meer op. Leuke dingen doen. Hm. Tjonge. Nou. Als ze iets leuks zou kunnen verzinnen, dan deed ze dat meteen. Maar van het idee alleen werd ze al misselijk. Wat nog meer? Wandelen. Ja. Wandelen. Naar buiten en lopen. Gewoon maar een rondje. Dat kon ze misschien wel. Beetje lopen en niks anders. Niet de hond uitlaten. Geen boodschap doen. Alleen maar lopen. Een kwartier of een halfuurtje. Onderweg even op een bankje zitten. En dan bij terugkomst met een kopje thee op de bank en weer niks doen. Dat moest lukken. Dat ging ze doen.
Anne heeft nog wat voor de boeg, zo te lezen. Snel naar het volgende hoofstuk voor meer.
Kijk eens aan, de eerste stappen worden al gezet…
Wat me opvalt is dat Anne op dit moment in het verhaal wel heel erg alleen aan het vechten is tegen haar burnout!!