Jokezelf over gisteren, vandaag en morgen
Huiverend sta ik op de winderige tramhalte. Het afdakje lekt en de ruiten zijn kapotgeslagen. Ik duik diep in de kraag van mijn groene legerjas. Ik ben een beetje misselijk. Ik wil terug naar huis, maar dat kan niet, want vandaag begint mijn eerste echtpaartherapie. Weliswaar onder leiding van een team psychologen en maatschappelijk werkers,... Lees verder →
Zijn geheugen rammelt aan alle kanten Geschreven voor het geheugenthema van Zes Woorden met Beeld. Meer 6 woordverhalen lezen over geheugen, of zelf meedoen? Klik dan bij Marion Driessen.
In vijf deeltjes heb ik een verhaal geschreven over Rosa, een vrouw die min of meer 's nachts leeft; in haar dromen voelt ze zich beter op haar plaats dan in haar dagelijkse leven. In weer vijf deeltjes geef ik mogelijke verklaringen voor de droomthema's in Rosa's droomleven. In deel I zoekt Rosa naar een... Lees verder →
Ogen kunnen kleuren projecteren. Dat heet nabeeld. Een nabeeld ontstaat als je lang naar een afbeelding kijkt en daarna naar een witte achtergrond, of als je na het kijken je ogen dicht doet. De omtrek en de grootte van het nabeeld zijn even groot als die van het origineel. Je ziet dus dezelfde afbeelding, maar in... Lees verder →
Hij opent de ogen. Een schrift. Een pen. Een vaag vergeten gevoel. Waar dacht hij aan? Hij noteert woorden die opwellen. Onophoudelijk bekrabbelt hij het papier. Bang iets te vergeten, houdt hij nauwgezet zijn invallen bij. Gedachten komen en gaan, daarom schrijft hij alles op. Want vergeten is verliezen en wat verloren is, bestaat niet. Dus vastleggen is 'er zijn'. Om zijn hersenspinsels... Lees verder →
De kozijnen van de grote villa bladderden en de voordeur hing scheef in de sponning. Brandnetels overwoekerden de zorgvuldig aangelegde rozenperkjes. Een hark stond tegen de vermolmde schutting. Tussen het hoge gras een verroeste maaimachine. De buren hadden geklaagd over de rommel en de huisarts had de GGZ ingeschakeld. Hij begroette mij met een buiging; “wees welkom”. Zijn pak, van een onbestemde kleur bruin, slobberde om zijn magere lijf. Een stuk touw hield de broek omhoog. Het jasje had geen knopen. Zijn overhemd,... Lees verder →
Eenmaal thuis en uitgehuild, viel Anne stil. Ze werd roerloos in denken en doen. Het leek soort van system overload waardoor de boel in haar hoofd was vastgelopen. Zij zat in het midden, met om zich heen ontelbaar veel zaken die moesten gebeuren. Dingen die ze wilde doen (graag of noodzakelijk), die van haar verwacht werden of waar de... Lees verder →
Besluiteloos stond Anne voor de kapstok in de gang. Naar buiten. Ze moest waarschijnlijk een jas aan. Of zou een vestje warm genoeg zijn? Ze keek naar de lucht. Grijs. Dat was net ook al zo. Straks ging het regenen. Moest ze een paraplu mee? Anne zuchtte. Misschien kon ze beter meteen met een kop... Lees verder →
Zoals altijd, ben ik veel te vroeg op het Instituut. Dat vind ik prettig en het geeft mij de zekerheid dat ik me goed kan voorbereiden voordat mijn cliënt komt. Zo kan ik op mijn gemak het opname apparaat testen, het verslag van de vorige zitting nog even doorlezen en nagaan wat mijn supervisor daarover heeft gezegd. Meestal schrijf ik een denkbeeldig verloop van de komende zitting uit, als een soort houvast. Als het gesprek dan ergens stokt, of via zijpaadjes ergens anders uitkomt, put ik steun uit die aantekeningen. Ze zijn voor mij een richtlijn waarlangs de therapie zich ongeveer moet bewegen. Niet dat... Lees verder →
Tussen Maarssen naar Breukelen staat de trein ineens stil. Niemand weet waarom. De luidsprekers laten, behalve wat geknars, geen informatie los. De passagiers in de hal speculeren druk over de oorzaak. Een conducteur loopt naar de deuren, probeert ze met de noodhandle open te trekken, maar dat lukt niet. Dan loopt hij door de aangrenzende wagon... Lees verder →
