Creatief in Frankrijk – dag twee

  

Maar Anna Maria moet er toch echt aan geloven. Zíj heeft niet het excuus van orthopedisch schoeisel en botweg weigeren, ligt niet in haar aard. Dus als cursusleidster Henriette haar voor de tweede keer vraagt of ze haar schoenen uit wil doen, kan ze niet anders dan met duidelijke tegenzin toegeven. Ze haat hèm erom, want hij mag ze wel aanhouden en zij heeft het toch al zo gauw koud, zeker op blote voeten. En sokken heeft ze niet bij zich. Een medecursiste diept gedienstig snel even een paar uit haar eigen vakantiegarderobe voor haar op. De toch al enigszins gekwelde uitdrukking op haar gezicht verandert nu in diepe weerzin. De wallen onder haar ogen tonen ineens twee tinten donkerder. En met die witte, veel te grote afzakkende sokken onder haar zorgvuldige uitgekozen ruitjespak, voelt ze zich nog minder op haar gemak.  

Zij had hier helemaal niet naartoe gewild. Ze is hier voor hem, omdat hij zonodig tijdens de vakantie ‘diep wilde gaan’. Ze houdt niet van autorijden, maar heeft de afgelopen vier dagen 200 kilometer per dag moeten rijden, want ‘dat kan hij niet met die ogen’. En nu logeren ze ook nog eens in een aftands logement met een klein tweepersoons bed. Van slapen zal deze week dus niet veel komen, want thuis hebben ze aparte bedden.

.

De cursus begint met lichaams- en ontspanningsoefeningen. Van Anna Maria hoeft dat niet. Daarna zijn gewaarwordingen en visualisaties aan de beurt. Zij vindt het allemaal even erg. O, ze doet heus wel mee hoor, zo kinderachtig is ze niet, maar ze geneert zich hevig. Ze houdt haar schouders en armen dicht tegen zich aan geklemd en kijkt schuw en verlegen naar de anderen. Er komt nauwelijks geluid uit haar keel en haar bewegingen blijven klein. De hele ochtend houdt ze kouwelijk haar bodywarmer aan en blijft ze haar voeten met de afgezakte witte kousen over elkaar heen wrijven. En hardnekkig blijft ze zitten in het enige vierkantje zonlicht dat door het dakraam naar binnen valt. Ze is ‘not amused’.

  

Kees daarentegen zucht het hardst en het diepst van allemaal, blaast het verst zijn adem uit en houdt zijn ogen het stevigst gesloten. En zij kijkt ernaar. Haar ogen koud en afstandelijk, terwijl hij, wild met zijn armen zwaaiend en geluiden makend, heel veel ruimte staat in te nemen.

Later op de ochtend, als hij tijdens een schrijfoefening zijn innerlijke tuin in een lustvol oranje aan een zoektocht onderwerpt en dan ’tranen van hars’ huilt, denkt ze schamper;

‘Wat een uitslover is het toch. Àlles heb ik voor hem opzij gezet en nou toch nog huilen’.  Haar eigen gedicht loopt over van geloof, hoop en liefde, en aan het eind schijnt er een lichtje op haar en krijgt ze warmte van de zon.

 

Bij de associaties moet iedereen zijn naam op een groot vel papier tekenen en daaromheen alle belangrijke personen en activiteiten neerzetten. Op een symbolische afstand zodat je kunt zien wat belangrijk en minder belangrijk voor je is. De meeste cursisten zetten hun naam in het midden en vullen het blad op verschillende plekken met een heel arsenaal aan namen en activiteiten.  

Anna Maria schrijft haar naam bovenaan over de breedte van het blad in grote, dik getekende, rijk versierde letters. Verder kan ze niet zoveel verzinnen. De twee of drie associaties daaronder zijn in priegellettertjes opgeschreven. Ze zijn niet te lezen. Het A3 formaat papier is voor meer dan driekwart leeg gebleven.

 

 

 

BewarenBewaren

BewarenBewaren