De volgende dag komt Kees met veel branie de cursusruimte binnen. Hij heeft een wild gebloemde, half lange korte broek aan met een knalrode polo erboven. Boven zijn moeilijke schoenen steken hoog opgetrokken zwarte kniekousen.
Anna Maria is een beetje stilletjes en ziet er vooral nètjes uit. Haar blonde steile halflange haren recht afgeknipt met een keurig recht geknipte pony. Niets springt uit de band. Ze lijkt op een aankleedpop die je in de hoek zet en vervolgens stijf rechtop blijft staan. Haar persoonlijkheid is ver te zoeken.
Tijdens de bewegingsles houdt ze haar bewegingen klein en komt ze nauwelijks van haar plaats. Ze heeft haar ogen open, maar kijkt niet echt en probeert zo min mogelijk op te vallen. Maar Kees doet, zoals bij alles. ook nu zeer fanatiek mee. Wild en ongecontroleerd stoot hij om zich heen. Hij maait en veegt zijn armen geregeld tegen de andere deelnemers aan.
‘Een beetje minder mag ook wel hoor Kees,’ lacht Henriëtte hem goedmoedig toe. Ze kijkt daarbij naar Anna Maria, die haar mondhoek een klein beetje optrekt. Dat bevalt Kees niet. Híj, in het openbaar, terechtgewezen? Zo is hij niet getrouwd met Anna Maria. Die wijst hem niet terecht. Die volgt hem. Die staat aan de zijkant en hij in het middelpunt. Dat had hij voor de cursus en de deelnemers precies zo gedacht.
‘Ik doe even niet meer mee,’zegt hij op hoge toon en banjert de zaal uit. Anna Maria beweegt zich heel even zijn richting op, maar haalt dan haar schouders op. Zij blijft. Pas na de oefening gaat ze hem achterna, maar al snel keert ze weer terug en terwijl iedereen achter de tekenborden gaat zitten, vraagt Henriette haar:
‘Komt Kees ook zo?’
‘Geen idee,” schokschoudert ze onverschillig, ‘ik zag hem niet meer’, en ze kijkt stug voor zich uit.
Henriette denkt even na, legt een bord en een vel papier in de kring en staat op om hem te zoeken. Niet lang daarna komt Kees met Henriëtte terug. Hij legt het boek, dat hij in zijn hand heeft, neer op een tafeltje en pakt het lege tekenbord, alsof dat daar vanzelfsprekend voor hem was neergelegd.
Henriëtte vraagt de groep na te denken over de vorige dag, welke betekenis die voor ieder heeft gehad en dat al associërend op te schrijven. Na haar uitleg neemt Kees meteen weer de kuierlatten. Hij grijpt zijn boek van de tafel;
‘Ik doe weer even niet mee’ mompelt hij voor zich uit en bijna onmerkbaar maakt Anna Maria maakt zich een stukje breder. Het lijkt erop alsof de rollen zijn omgedraaid. Zíj doet mee en hij zit mokkend aan de kant.
Als de groep over de opgeschreven teksten praat, wordt ze emotioneel, en bij het opsommen van ieders kwaliteiten, houdt ze het op één verklaring over zichzelf; ‘Ik ben open en kan grenzen stellen’ zegt ze vier keer achter elkaar, terwijl ze langzaam in de rondte draait en de cursisten stuk voor stuk aankijkt. Haar houding drukt precies het tegendeel uit. Want hoewel ze iedereen aankijkt, blijft haar blik naar binnen gekeerd.
Die Anna Maria. Diep in haar zit waarschijnlijk het verlangen om open te zijn en grenzen te stellen, alleen heeft ze het nooit geleerd en weet ze waarschijnlijk niet hoe!
Intrigerend stel zeg om te observeren, maar wel lastig voor een groep en een cursuleidster.
Joke, kun je niet eens contact met Anna Maria opnemen en vragen hoe het toch met haar gaat? 🙂
Ik denk ook dat ze zonder de groep meteen weer terugzakt en ik vermoed dat Kees later heel subtiel wraak gaat nemen waardoor haar schuldgevoel nog groter wordt dan het al was en zij een nog grotere hekel aan hem krijgt.
Zeker weten doe ik dat allemaal niet, want na die week heb ik ze nooit meer gezien of gesproken, maar ik kan er natuurlijk zelf een eind aan breien als mijn aantekeningen op zijn.
Het echte einde kan ik je niet vertellen. Na die week ging ieder weer naar zijn eigen huis, maar ik kan er natuurlijk van alles ij verzinnen. Maar eerst de ontwikkelingen van die week maar even laten gaan. Wordt vervolgd.