“Schiet nou toch eens op, je loopt als een schildpad!”
“Ja, en jij als een haas. Mag ik je er even aan herinneren dat ik hele korte benen heb en maatje 38 schoen, en dat jij met van die enorme stelten door het leven beent, op maat roeiboot met pijn?”
“Dat is toch geen reden om zo langzaam te lopen? Ik moet me heel erg inhouden en dan loop ik niet lekker.”
“Dus ik hoef niet lekker te lopen, maar wel harder? Ik denk er niet aan. Ik loop nu al te hijgen.”
“Dat komt gewoon omdat je geen conditie hebt. Je loopt veel te weinig. En je bent veel te zwaar.”
“Dat laatste klopt en het eerste ook, maar dat neemt niet weg dat ik evengoed minimaal anderhalf keer zo snel moet lopen als jij om je bij te kunnen houden.”
“Nou en? Dat is goed voor je. Dan doe je tenminste wat.”
“Hoor eens, uit mijn getranspireer en mijn gehijg blijkt al dat ik hard moet werken. Sneller gaat gewoonweg niet. Daar zul je mee moeten leren leven.”
Mopperend houdt hij zijn pas een beetje in, om de snelheid na vijf minuten weer op te voeren. Op een holletje draaft ze achter hem aan. Tevergeefs probeert ze hem bij te houden. Bezweet, puffend en met een rood hoofd, zwoegt ze door het mulle zand.
“Ik kan niet meer”, roept ze, “ik móet even zitten.” Uitgeput zakt ze op de grond, terwijl hij stoïcijns verder beent, langs de strandtent, de opgang op, tot hij uit haar gezichtsveld verdwijnt.
Tranen van vermoeidheid biggelen over haar wangen. Dit gaat hem niet worden, denkt ze. Dat etentje was leuk, en die borrel laatst ook, maar voor de rest passen we totaal niet bij elkaar. Voldoende vissen in de zee. Weg met hem!
Héél verstandig, dat spoor “loopt”dood;-)
🙂