De kinderdokter
Begin jaren tachtig waren kinderartsen nog niet overal even kind- en oudervriendelijk;
Teun van Krelen was een forse, kalende man, met handen van het model kolenschop. Zijn doktersjas hing te krap en te kort over zijn brede schouders. Op weg naar zijn spreekkamer slingerde hij met een kinderschooltas waarin zijn dossiers zaten. In zijn kielzog een roedel co-assistenten.
Binnen had Teun meer aandacht voor de assistenten die aan zijn lippen hingen, dan voor de zenuwachtige ouders van het zieke kind vóór hem. Uitleg over het ziektebeeld was voor de assistenten, want Teuns’ jarenlange praktijkervaring had hem geleerd dat veel ouders nerveus werden van medische gegevens. Zij hoefden niet precies te weten wat hun kind mankeerde, als het maar beter werd.
Een consult verliep altijd op dezelfde manier. De moeder probeerde vertwijfeld haar kind stil te houden en werd eerst volkomen genegeerd, tot Teun plotseling zei: “Goed, dan regelen we nu eerst zijn dieet even. Alstublieft,” en hij reikte de onthutste vrouw een snel geschreven briefje aan, “kleedt u hem maar uit”. De moeder grabbelde kind, tas en jassen bij elkaar en verdween in de onderzoekkamer, terwijl Teun, opgewekt keuvelend met een assistent, haar achterna liep. Nauwelijks was het kind uitgekleed of hij nam het over om te bekloppen en te beluisteren, waarna moeder meestal binnen vijf minuten weer buiten stond met een volgende afspraak, zonder dat ze precies wist wat haar kind mankeerde.
Soms trof hij een vrouw die deze werkwijze niet waardeerde. Hij keek haar dan spottend aan, gaf het kind een speels tikje op de wang en zei: “Ach mevrouwtje, maakt u zich maar niet ongerust. Dat groeit heus wel. Geef hem maar een extra potje bruine bonen”. Zij moest dan over een wel zeer volhardend karakter beschikken om informatie te blijven eisen over de ziekte van haar kind.
———————————————
Geschreven voor de WE300 van de maand februari. De bedoeling; een verhaal van precies 300 woorden over leuteren, zonder het woord in de tekst te noemen. Ook meedoen, en/of meer geleuter lezen? Kijk dan bij Platoonline.
tja….
tegenwoordig vertellen wij de artsen wel hoe te handelen, dat hebben we allang nagezocht op internet.
mooie WE
Bedankt voor je bezoekje! Ik kwam er zojuist achter dat je even een kijkje had genomen! Ik gebruik mijn WP-blog namelijk niet als hoofd blog, maar meer als reserveblog, voor het geval dat…. Ik ben als eens een weblog kwijtgeraakt, (bij Weblog destijds) en toen ik de restanten terugkreeg na lang zeuren was het merendeel verwijderd of kwijt. Vandaar ik nu meerdere blogs gebruik, met dezelfde blog daarop. En…..Als ik elders reageer komt ook mijn avatar tevoorschijn.
Mijn hoofdblog is http://www.bloggen.be/boerinzondernaam/
Maar uiteraard ben je ook gewoon welkom op Blog Zonder Naam bij WP.
Nu het verhaal:
Dit soort dokters bestaan nog steeds! Dokter De Jong uit het Beatrix ziekenhuis te Gorinchem is zo iemand. Blijf uit haar buurt als u heel wilt blijven. Mijn vader heeft diabetes en bij een routineonderzoek op de voetenpoli ‘diepte’ zij even een klein wondje aan zijn voet uit. Gevolg was een wond zo groot, dat het een half jaar duurde eer het dicht was. En toen de voet bijna beter was, begon ze over amputeren!?! Niet dus! Kortom voortaan met een grote boog om deze dame heen lopen.
Ja ik herken dat ook nog wel, heb wat dat betreft heel fijne en vervelende ervaringen.
Er zijn gelukkig ook veel goede en vriendelijke artsten, maar horken heb je er nog steeds bij. Mooie WE trouwens.
Herkenbaar en mooi geschreven. gelukkig zijn er andere artsen