Begin jaren tachtig waren kinderartsen nog niet overal even kind- en oudervriendelijk;
Teun van Krelen was een forse, kalende man, met handen van het model kolenschop. Zijn doktersjas hing te krap en te kort over zijn brede schouders. Op weg naar zijn spreekkamer slingerde hij met een kinderschooltas waarin zijn dossiers zaten. In zijn kielzog een roedel co-assistenten.
Binnen had Teun meer aandacht voor de assistenten die aan zijn lippen hingen, dan voor de zenuwachtige ouders van het zieke kind vóór hem. Uitleg over het ziektebeeld was voor de assistenten, want Teuns’ jarenlange praktijkervaring had hem geleerd dat veel ouders nerveus werden van medische gegevens. Zij hoefden niet precies te weten wat hun kind mankeerde, als het maar beter werd.
Een consult verliep altijd op dezelfde manier. De moeder probeerde vertwijfeld haar kind stil te houden en werd eerst volkomen genegeerd, tot Teun plotseling zei: “Goed, dan regelen we nu eerst zijn dieet even. Alstublieft,” en hij reikte de onthutste vrouw een snel geschreven briefje aan, “kleedt u hem maar uit”. De moeder grabbelde kind, tas en jassen bij elkaar en verdween in de onderzoekkamer, terwijl Teun, opgewekt keuvelend met een assistent, haar achterna liep. Nauwelijks was het kind uitgekleed of hij nam het over om te bekloppen en te beluisteren, waarna moeder meestal binnen vijf minuten weer buiten stond met een volgende afspraak, zonder dat ze precies wist wat haar kind mankeerde.
Soms trof hij een vrouw die deze werkwijze niet waardeerde. Hij keek haar dan spottend aan, gaf het kind een speels tikje op de wang en zei: “Ach mevrouwtje, maakt u zich maar niet ongerust. Dat groeit heus wel. Geef hem maar een extra potje bruine bonen”. Zij moest dan over een wel zeer volhardend karakter beschikken om informatie te blijven eisen over de ziekte van haar kind.
———————————————
Geschreven voor de WE300 van de maand februari. De bedoeling; een verhaal van precies 300 woorden over leuteren, zonder het woord in de tekst te noemen. Ook meedoen, en/of meer geleuter lezen? Kijk dan bij Platoonline.
Ja, jammer is het. Veel artsen hebben het empathisch vermogen van een mestkever volgens mij. Er hoort een stukje psychologie bij het vertellen van een slechte boodschap en helaas heeft niet een ieder dat in zich. Misschien dat ze tegenwoordig een beetje meer hun best (moeten) doen, maar toch: je hoort of leest soms dingen waarvan je denkt: dit verdient beslist geen schoonheidsprijs!
Net als in iedere beroepsgroep heb je ze in alle soorten en maten. En soms heb je gewoon gruwelijke pech. 🙁
Mijn moeder is in 2005 tot 3 x toe naar huis gestuurd geworden van de EHBO, tot ik haar de dag erna op de grond vond, iets wat je nooit vergeet…Je zou denken dat ze nu met spoed naar het ziekenhuis zou zijn verwezen…Nee heeft tot 18.30 geduurd eerst kwam er nog een psycholoog kijken of moeder *zucht je weet wel was *, deze concludeerde dat het echt iets neurologisch was, belde gelijk de noodarts die kwam deed een test onder de voet en toen werd ze met sirene naar het ziekenhuis gebracht. Ook daar werd ze door de Co-Arts zeer onheus behandeld tot hij heel klein met de uitslag kwam, mijn moeder had een bloeding en een tumor ter grootte van een sinaasappel.
Dit was ze allemaal te boven gekomen.
Echter nadat jammer genoeg haar neurochirurg wegging wat echt een mensenarts was, vond zijn vervangster na 2 j het wel goed.
In 2010 heeft mijn moeder Longkanker gekregen 3 weken na de diagnose kreeg ze daarbij een zware hersenbloeding 3 mnd later is ze overleden. Toen hebben ook dingen gespeeld waar we ook een klacht hadden ingediend.
Sterke WE !