De nieuwe knie is klaar!

In het revalidatiecentrum gebruik ik een rollator en geen elleboogkrukken, omdat mijn rechterschouder ook is aangetast door de artrose. De fysiotherapeut is bang dat ik met kruk en al door mijn schouder ga, waardoor ik nog verder van huis ben. En, ik moet zeggen, met mijn rollator voel ik mij een hele piet. Bovendien is het vooral handig voor het vervoer van spulletjes, wat met krukken nogal een dingetje is.

Fietsen lukt uiteindelijk een heel klein beetje. De fysiotherapeut verstelt de trappers zo dat mijn knieën niet teveel hoeven te buigen, waardoor het lijkt alsof ik goed kan fietsen. Het lopen op zich gaat prima, ik race door de gangen, wandel op en neer tussen ziekenhuis en revalidatiecentrum en doe kleine aankoopjes bij de aanpalende Albert Heijn en de Etos. Maar verder buigen dan 70 graden lukt niet en de pijn blijft zeuren, maar gelukkig hebben we daar de ‘zo nodig’ medicatie voor (extra pijnstillers waar je de verpleging om mag vragen als het je te erg wordt).

Jammer genoeg schiet mijn geopereerde been halverwege de tweede week van de trapper af. Daardoor komt de pijn, die na 10 dagen toch al wat aan het afnemen was, in alle hevigheid terug. Ik ben bang dat mijn kunstknie daarmee van zijn plaats is geschoten, maar dat kan niet volgens de fysiotherapeut. Naderhand, bij de fotocontrole, blijkt dat te kloppen Mijn kunstknie zit prachtig op zijn plek en is niet groter of kleiner dan de botten waar hij op en in is geplaatst.

Bijna twee weken mag ik in het revalidatiecentrum blijven en ik ga naar huis met krap 80 graden buiging in plaats van de 90 die ik eigenlijk al na een week had moeten bereiken. De orthopeed, bij wie ik zes weken na de operatie op controlebezoek ga, is daar behoorlijk boos over. Dit had niet gemogen, de afspraak was dat mensen pas naar huis gaan als ze hun knie 90 graden kunnen buigen. Maar ja; er zit al dagen geen vooruitgang meer in die 70 tot 80 graden, ondanks dat ik iedere dag twee keer een half uur naar de fysio ga, daar erg mijn best doe om met hoge benen te lopen, op de hometrainer te fietsen en tussendoor zelf ook veel oefen.

Michel, mijn oefentherapeut in de praktijk vlakbij huis, gaat op mijn eerste afspraak voortvarend te werk. Hij laat mij fietsen, geeft nieuwe oefeningen, zet mij op de bank, hangt mijn geopereerde been over zijn rechterarm en drukt mijn onderbeen met zijn linkerarm naar beneden. Mijn hemel! Ik ben er volkomen door van de rel. Het doet zo ontzettend pijn, dat hij zich genoodzaakt voelt om het ziekenhuis te bellen met het verzoek om de cocktail aan pijnstillers, die ik al bijna had afgebouwd, nog even voort te zetten omdat ik anders zou stagneren. Verder ben ik al snel van de rollator af. Ik loop volgens de therapeut zo goed, dat een kruk best kan. En hij heeft gelijk.

Inmiddels zijn we twee maanden verder. De buiging van mijn knie is inmiddels 110 graden. In huis loop ik zonder kruk en voor buiten neem ik hem alleen nog mee voor alle zekerheid (en voor de show). En daar moet ik op letten, want laatst kocht ik iets bij Blokker en moest ik na vijf minuten weer terug omdat ik mijn kruk bij de toonbank had laten staan. De rollator gebruik ik alleen nog voor het vervoeren van mijn vuilniszak en de kranten. Ik fiets een aardig eindje op mijn hometrainer en kan ook best weer een stukje wandelen. En – heel belangrijk – ik mag weer autorijden! Wel moet ik opletten dat ik niet te enthousiast word, want tussentijds (veel) rust nemen, is nog steeds het parool. De medicatie is zo goed als afgebouwd en de pijn is overdag bijna weg. Alleen ’s avonds en ’s nachts heb ik nog wat klachten. Maar dat komt omdat ik overdag mijn medicatie vergeet. Wat op zich een goed teken is natuurlijk.

Dit blog is het vijfde en laatste deel van een serie (deel 1) (deel 2) (deel 3) (deel 4) en werd eerder gepubliceerd op ‘Hoe Ouderen Denken’ (HOD). Ik heb het geschreven naar aanleiding van het heugelijke feit dat ik half oktober 2018 een fonkelnieuwe knie heb gekregen. HOD kreeg de primeur, maar de afleveringen komen (enigszins vertraagd) ook op mijn eigen website. 

Dit is het einde van mijn knie-avontuur. Ik wandel weer geheel zelfstandig door het leven, zij het dat mijn nieuwe knie zich niet altijd even voorspelbaar gedraagt: af en toe klikt hij als ik loop, op andere momenten vlamt er een pijnlijke steek doorheen en soms doe ik gewoon teveel op een dag, waardoor ik noodgedwongen met mijn been op de bank moet blijven zitten. (Niet dat ik dat altijd even erg vind hoor; ik binge-watch dan hartstikke veel erg leuke series, tot het mijn neus uitkomt. Maar dan kan ik er ook wel weer tegenaan.)
Zou ik het snel weer doen? (mijn rechterknie is ook niet even goed meer). Nee, ik denk het niet, want ik loop weliswaar stukken beter, maar de pijn van de operatie en daarna was erger dan de twintig jaar dat ik met een artroseknie heb gelopen en is nog steeds niet helemaal weg. Mijn knie is – om het zo maar uit te drukken – altijd ‘aanwezig’. Ik hoop dat dat nog verandert, net zoals je bijvoorbeeld een nieuwe kies op den duur niet meer opmerkt. We zullen zien.